Δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω. Δεν ξέρω τι θέλω να σου πω. Ξέρω μόνο ότι πρέπει, αφού δεν έχω μιλήσει σε κανέναν άλλο για αυτό. Είναι και αυτή η περηφάνια, ξέρεις, ο εγωισμός ίσως, δε με αφήνουν να δείχνω ότι πονάω για πολύ. Έχω μάθει να δείχνω ότι δε με πειράζει. Έχω μάθει να πιστεύω και η ίδια ότι δε με πειράζει. Μα εδώ μέσα έγραφα πάντα την αλήθεια μου. Πάει καιρός που έπαψα να λέω τις δικές μου αλήθειες. Χρειάζεται καμιά φορά. Μια από αυτές τις φορές είναι και σήμερα.
Όταν σε γνώρισα ήξερα ότι θα γίνεις πρόβλημα για μένα. Δε χρειάστηκε να μου μιλήσεις. Δεν ήταν ανάγκη καν να με κοιτάξεις. Η ύπαρξή σου στο χώρο και μόνο ήταν για μένα προβληματική. Και δυστυχώς όχι με ενοχλητικό τρόπο. Πάντα έλεγα πως δεν πίστευα στον έρωτα. Ειδικά σε αυτόν με την πρώτη ματιά. Μα δεν ήταν ο έρωτας το ψέμα τελικά. Ήταν το επίθετο που τον συνόδευε, που ξέχασα εγώ να βάλω.
Αμοιβαίος έρωτας. Αμοιβαίος. Δυο λέξεις που όταν γίνουν ζευγάρι, ζευγάρια δημιουργούνται. Όχι για μένα. Εγώ σε ερωτεύτηκα. Εσύ όχι. Με πόνεσε αυτό, το ξέρεις; Και δε στο συγχωρώ. Και σε μισώ που με έκανες να σε αγαπάω. Που κάθε μέρα ξυπνούσα και κοιμόμουν με τη σκέψη σου. Που χτυποκαρδούσα μη μου πάθεις κάτι. Που ήθελα να είσαι στη ζωή μου ευτυχισμένος και ας μη γινόσουν ποτέ δικός μου.
Πόσο με αηδιάζουν όσα λέω και όσα γράφω. Ο έρωτας δε μου πάει, ακούς; Δεν τον θέλω στη ζωή μου. Δεν ξέρω να τον χειριστώ στην τελική. Ψέματα λέω. Ψέματα, για να με καθησυχάσω. Αλλά η αλήθεια είναι πως τον χρειάζομαι. Απλώς σύμπαν, αν ακούς, φρόντισε να είναι αμοιβαίος. Οι αντοχές τελειώνουν.
Όταν σε γνώρισα ήξερα ότι θα γίνεις πρόβλημα για μένα. Δε χρειάστηκε να μου μιλήσεις. Δεν ήταν ανάγκη καν να με κοιτάξεις. Η ύπαρξή σου στο χώρο και μόνο ήταν για μένα προβληματική. Και δυστυχώς όχι με ενοχλητικό τρόπο. Πάντα έλεγα πως δεν πίστευα στον έρωτα. Ειδικά σε αυτόν με την πρώτη ματιά. Μα δεν ήταν ο έρωτας το ψέμα τελικά. Ήταν το επίθετο που τον συνόδευε, που ξέχασα εγώ να βάλω.
Αμοιβαίος έρωτας. Αμοιβαίος. Δυο λέξεις που όταν γίνουν ζευγάρι, ζευγάρια δημιουργούνται. Όχι για μένα. Εγώ σε ερωτεύτηκα. Εσύ όχι. Με πόνεσε αυτό, το ξέρεις; Και δε στο συγχωρώ. Και σε μισώ που με έκανες να σε αγαπάω. Που κάθε μέρα ξυπνούσα και κοιμόμουν με τη σκέψη σου. Που χτυποκαρδούσα μη μου πάθεις κάτι. Που ήθελα να είσαι στη ζωή μου ευτυχισμένος και ας μη γινόσουν ποτέ δικός μου.
Πόσο με αηδιάζουν όσα λέω και όσα γράφω. Ο έρωτας δε μου πάει, ακούς; Δεν τον θέλω στη ζωή μου. Δεν ξέρω να τον χειριστώ στην τελική. Ψέματα λέω. Ψέματα, για να με καθησυχάσω. Αλλά η αλήθεια είναι πως τον χρειάζομαι. Απλώς σύμπαν, αν ακούς, φρόντισε να είναι αμοιβαίος. Οι αντοχές τελειώνουν.
