Κάποτε κοίταζες στο μπλογκ μου και έπεσε το μάτι σου σε μια ανάρτηση με τραγούδια πολλά που συνδέονταν με άτομα. Έψαξες αν ήσουν κάπου εκεί - δεν ήσουν. Και να 'μαι τώρα εδώ να γράφω μια ανάρτηση μόνο για σένα. Πώς να χωρέσεις εσύ σε μια παράγραφο, σε ένα κείμενο με άλλους τόσους; Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να παρουσιάσω στους λιγοστούς πια αναγνώστες μου, εσένα. Την κολλητή μου. Το άλλο μου μισό. Τη μαϊμού μου. Τη δικιά μου τη μαϊμού. Η αλήθεια είναι πως τέσσερα χρόνια πριν δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να λέει με τόση σιγουριά πως ένας άνθρωπος θέλω να είναι πάντα στη ζωή μου. Ότι ένας άνθρωπος θα είναι σε θέση να καταλάβει ό,τι σκατά λέω - ή δε λέω. Ό,τι σκέφτομαι, πριν το σκεφτώ. Ότι θα μιλάω με τα μάτια - κοίταξέ με άλλη μία, δε σε άκουσα! Και θέλω να πω ευχαριστώ, μα το ευχαριστώ δεν αρκεί. Και θέλω να πω ότι σ' αγαπάω, μα ήδη το ξέρεις. Θέλω, λοιπόν, να σου ζητήσω ακόμα κι αν "χάθηκαν όλα στο κάθε μέρα", εσύ να μη χαθείς. Και ό,τι χάθηκε, θα το φτιάξουμε καινούριο και πιο όμορφο. Και αν δεν το φτιάξουμε θα γελάμε πάνω στα συντρίμμια και έπειτα θα στρέφουμε για άλλους προορισμούς. Και τώρα έγινα μελό - και δε μου πάει, ε; Θα κλείσω, λοιπόν, με μια παράκληση. Μείνε εδώ, να αλλάζουμε μασέλες σε πενήντα χρόνια. Μην ξεχνάς, θα περνάει ακόμα η μπογιά μας. Και αν εμείς δεν την "περάσουμε" ποτέ και μείνουμε μπακούρια, θα έχουμε η μία την άλλη. Και αν αναρωτιέσαι γιατί το "ήταν ανάγκη", μάθε τώρα πως ήταν ανάγκη, γιατί θα με τρως στη μάπα μέχρι τα βαθιά γεράματα!
Έχω γράψει αυτό το κείμενο εδώ και εβδομάδες... Αλλά σήμερα ξύπνησα μέσα στον ύπνο μου και με έπιασε μια φοβία μη σε χάσω...
Έχω γράψει αυτό το κείμενο εδώ και εβδομάδες... Αλλά σήμερα ξύπνησα μέσα στον ύπνο μου και με έπιασε μια φοβία μη σε χάσω...
And I think you're crazy too... I know you're gone... It's probably the reason that we get along! ^^
