...

...

Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2015

Πονάω τόσο... Όσο δεν τόλμησα κανέναν να πληγώσω.

Χθες βγήκα και έγινα λιώμα για πάρτη σου, το ξέρεις; Και άφησα πίσω μου κάθε κουλτούρα, κάθε δήθεν ψαγμένο εγώ μου. Μου έλειψες. Μου λείπεις, το ξέρεις; Μου λείπει κάτι έντονο στη ζωή μου. Και ας ήταν ψεύτικο όλο αυτό. Μου λείπει. Μου λείπει να περιμένω ένα γαμημένο σου τηλέφωνο. Μου λείπει να ενθουσιάζομαι, να γελάω, να πονάω μαζί σου.
Δεν έχω τίποτα πια να περιμένω. Και αυτό με σκοτώνει, γιατί... Γιατί δεν ξέρω. Γιατί το κενό σου παραμένει κενό και δεν προβλέπεται να γεμίσει. Δεν ήμουν έτσι, τι έγινε τώρα, λοιπόν; 

Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2015

A woman like a man.

Γιατί μια γυναίκα όπως ο κόσμος την έχει πλασμένη στο μυαλό του της φαινόταν περιορισμένη. Την εκνεύριζαν οι περιορισμοί. Δεν της ταίριαζαν. Για αυτό προτιμούσε να μη μοιάζει σε αυτό το πρότυπο. A woman like a man. The bastard of herself. Hard to handle by others. Hard to handle by herself. Μα το προτιμούσε. Ένιωθε πιο οικεία έτσι.
Μα ήταν μόνη. Ποιος άντρας άντεχε μια γυναίκα σαν εκείνον; Και όμως, η ίδια είχε αρκετές γυναικείες ευαισθησίες. Τη βασάνιζαν. Έπειτα άναβε τσιγάρο και τις αγνοούσε. Και δε θα τις αποκάλυπτε ώσπου να έβρισκε έναν άντρα πιο άντρα από την ίδια.