...

...

Σάββατο 14 Ιουνίου 2014

Περί θλίψεων και παραισθήσεων...

Προτού ξεκινήσετε την ανάγνωση, προειδοποιώ ότι πρόκειται για ασυναρτησίες, σκέψεις σκόρπιες και ασύνδετες! Απλώς κάνω μια -καθόλου δυναμική είναι η αλήθεια- επάνοδο.
Και να 'μαι πάλι εδώ. Δεν ξέρω πώς να αρχίσω. Δεν ξέρω τι να πω, αν θέλω μια μεγάλη φαντεζί ανάρτηση ή αν προτιμώ να συνεχίσω στο σύνηθες μελαγχολικό μοτίβο μου. Είμαι καλά νομίζω. Το τέρας των Πανελληνίων αντιμετωπίστηκε. Δεν ξέρω κατά πόσο επιτυχώς, μα και μόνο που επιβίωσα μου φτάνει! Και επιτέλους μπορώ να κάνω όλα όσα θέλω. Τα πράγματα είναι εντάξει. Μα δεν ξέρω να γράφω χαρούμενα. Δεν το έκανα ποτέ.
Ας μιλήσω λοιπόν λιγάκι για όσα μπορώ... Φόβοι και αισθήσεις συχνά περιπλέκονται δημιουργώντας τις περίφημες παραισθήσεις. Ομολογώ πως έχω και από αυτές, παραξενιά δεν έχω αφήσει... Το φανταστικό καρέ συμπληρώνουν τα όνειρα-ή μήπως οι εφιάλτες; Δεν ξέρω τι συμβαίνει ακριβώς. Ξέρω πως είμαι περίεργη, ξέρω πως δεν μπορώ να με διαχειριστώ. Ούτε να διαχειριστώ τους άλλους μπορώ. Και δεν ξέρω τι γίνεται, δεν ξέρω πώς έγινα έτσι, γιατί έγινα έτσι... Δεν ξέρω πώς γίνεται να πληγώνω. Εγώ ήμουν που πληγωνόμουν πάντα και δε θέλω να περάσω στην άλλη πλευρά. Ξέρω να χειριστώ την πρώτη περίπτωση. Οι άλλοι όμως; Σύνδρομο της Μαρίας Τερέζας μου το είπε μια σοφή ψυχή και νομίζω πως είμαι και η ίδια πάσχουσα... Όλους να τους σώσω μια ζωή. Από όταν με θυμάμαι. Μα μήπως τελικά προκύπτει μέσα από αυτό ένας ιδιόμορφος εγωισμός; Δεν ξέρω, δε θέλω να σώσω κανέναν τώρα. Για την ακρίβεια θέλω, μα δεν νομίζω πως μπορώ. Και στην τελική εμένα ποιος τάχα θα με σώσει;

Το τραγούδι με συνοδεύει μόνιμα τελευταία, ίσως και να εκφράζει καλύτερα όσα θέλω να πω από εμένα την ίδια!