Θέλω να γράψω... Δεν ξέρω πώς να γράψω... Ας σας βάλω λιγάκι στο κλίμα:
Συναυλία της Νατάσσας Μποφίλιου. Της αγαπημένης Νατάσσας Μποφίλιου σε έναν χώρο μαγικό. Η γυναίκα αυτή είναι είδωλο πια, μπορεί να σε ταξιδεύει με τη φωνή της, με τη βοήθεια φυσικά των υπέροχων στίχων και μουσικής που έχουν γραφτεί για εκείνη. Ένιωθα τόσο συγκινημένη.. Όχι, όχι, "συγκινημένη", δεν περιγράφει αυτό που θέλω να πω, χρειάζομαι μια λέξη δυνατή, θλιμμένη και αληθινή. Δεν τη βρίσκω, δε με νοιάζει να την ψάξω...
"Κοίτα, εγώ". Τραγούδι απίστευτο, τρομακτικό πόσο πολύ το νιώθω, όταν το ακούω. Μα πόσο τρομερό ήταν να βλέπω πως και ο υπόλοιπος κόσμος το ένιωθε αντίστοιχα. Πόσο δυνατά, φοβισμένα, λυπημένα, τραγουδούσαν όλοι "του το κρατάω αυτού του κόσμου, που δε μου ανήκει ο εαυτός μου"...
Πώς το καταφέραμε αυτό; Γιατί δε μας ανήκουμε; Γιατί δείχνουμε μόνο όσα θέλουμε; Βασικά... Γιατί δείχνουμε όσα πρέπει; Προσωπικά δείχνω όσα νομίζω ότι μπορεί ο άλλος να αντέξει. Λυπάμαι που αντέχουν μόνο την επιφάνειά μου.
Από την πιο απλή ερώτηση... "Γιατί χορεύεις;" "Γιατί έτσι μπορώ να εκφράζομαι". Απάντηση κλισέ, συνηθισμένη και άχρωμη. Αν μπορούσα να πω την αλήθεια, θα χόρευα εκεί, μπροστά τους, όπου και αν βρισκόμασταν. Μόνο έτσι μπορώ να απαντήσω με τη δυναμική, που επιθυμώ. Αλλά συνηθίσαμε να κρύβουμε τη φωτιά μας, να τη σβήνουμε όταν καίγονται περισσότερα από όσα αντέχουμε!
Προτίμησα να μην επεκταθώ και το βαρύνω, ελπίζω να με καταλάβατε!
Σας φιλώ, να περνάτε υπέροχα!
Συναυλία της Νατάσσας Μποφίλιου. Της αγαπημένης Νατάσσας Μποφίλιου σε έναν χώρο μαγικό. Η γυναίκα αυτή είναι είδωλο πια, μπορεί να σε ταξιδεύει με τη φωνή της, με τη βοήθεια φυσικά των υπέροχων στίχων και μουσικής που έχουν γραφτεί για εκείνη. Ένιωθα τόσο συγκινημένη.. Όχι, όχι, "συγκινημένη", δεν περιγράφει αυτό που θέλω να πω, χρειάζομαι μια λέξη δυνατή, θλιμμένη και αληθινή. Δεν τη βρίσκω, δε με νοιάζει να την ψάξω...
"Κοίτα, εγώ". Τραγούδι απίστευτο, τρομακτικό πόσο πολύ το νιώθω, όταν το ακούω. Μα πόσο τρομερό ήταν να βλέπω πως και ο υπόλοιπος κόσμος το ένιωθε αντίστοιχα. Πόσο δυνατά, φοβισμένα, λυπημένα, τραγουδούσαν όλοι "του το κρατάω αυτού του κόσμου, που δε μου ανήκει ο εαυτός μου"...
Πώς το καταφέραμε αυτό; Γιατί δε μας ανήκουμε; Γιατί δείχνουμε μόνο όσα θέλουμε; Βασικά... Γιατί δείχνουμε όσα πρέπει; Προσωπικά δείχνω όσα νομίζω ότι μπορεί ο άλλος να αντέξει. Λυπάμαι που αντέχουν μόνο την επιφάνειά μου.
Από την πιο απλή ερώτηση... "Γιατί χορεύεις;" "Γιατί έτσι μπορώ να εκφράζομαι". Απάντηση κλισέ, συνηθισμένη και άχρωμη. Αν μπορούσα να πω την αλήθεια, θα χόρευα εκεί, μπροστά τους, όπου και αν βρισκόμασταν. Μόνο έτσι μπορώ να απαντήσω με τη δυναμική, που επιθυμώ. Αλλά συνηθίσαμε να κρύβουμε τη φωτιά μας, να τη σβήνουμε όταν καίγονται περισσότερα από όσα αντέχουμε!
Προτίμησα να μην επεκταθώ και το βαρύνω, ελπίζω να με καταλάβατε!
Σας φιλώ, να περνάτε υπέροχα!
