Βαδίζει πάλι σιωπηλή... Ρουτίνα μελαγχολική Μα... Ξάφνου μπαίνει μουσική! Κοίτα την, είναι ζωντανή! Ένα βήμα... Το "είναι" της ολόκληρο Μια στροφή... Τη βγάζει από το λήθαργο Κάθε κίνηση μια αλήθεια Αιώνια κρυμμένη Ένα άλμα... Μια κραυγή... Και έπειτα κείτεται νεκρή Νεκρή και πάλι.
Βιάζομαι, βιάζομαι πολύ, αλλά μου έλειψε το ιστολόγιο! Βασικά όλα τα ιστολόγια, θέλω τόσο να σας διαβάσω! Στηρίζω τις ελπίδες μου στο Σάββατο! Το μόνο που ήθελα να πω είναι πως έχετε τη δύναμη να κάνετε τα πάντα! Ό,τι και αν βάλετε στον νου σας! Και σε κάθε δύσκολη κατάσταση, υπάρχει μια επιγραφή με τη λέξη "έξοδος"! Ίσως να μην είναι φωτεινή και σε περίοπτο σημείο, μα υπάρχει! Για τον καθένα έχει άλλη μορφή... Βρείτε την, σας ανήκει! Φιλάκια στα μούτρα! :)
Η φράση της ημέρας: "Το να φασώνεσαι χωρίς να θέλεις σχέση, είναι δείγμα ωριμότητας! Άλλωστε όταν πας φοιτήτρια, τι θα κάνεις;" Ε, λοιπόν, δεν είχα ιδέα αλλά.... Είμαι τελείως ανώριμη! Θεέ, πώς θα επιβιώσω εγώ; Να πανικοβληθώ;; :Ρ
Χμ, δεν πίστευα πως θα το πω αυτό ποτέ. Μα να που ήρθε η ώρα. Δεν πρόκειται πια να χαραμίσω τη ζωή μου με άτομα που δε με γεμίζουν. Η καλή σου πλέον μπορεί να κοιμάται ήσυχη. Από μένα τουλάχιστον δεν απειλείται. Στην πραγματικότητα δεν απειλήθηκε ποτέ, αφού:
1) Δεν είναι του στιλ μου να "κλέβω" αγόρια
2) Ό,τι ανοιχτούς λογαριασμούς είχαμε, τους κλείσαμε από καιρό...
3) Δεν είσαι του στιλ μου!
4) Ούτε και εγώ του δικού σου!
Μα φαίνεται πως κανείς από τους δυο σας δεν αντιλαμβάνεται την έννοια "φιλία". Τέλος πάντων, έτσι και αλλιώς ήταν προφανές ότι κάπως έτσι θα καταλήγαμε. Εμείς δεν κάνουμε για πολύ καιρό μαζί ούτως ή άλλως. Αποδεδειγμένα, νομίζω! Επειδή, λοιπόν, εμένα όλα αυτά με επηρεάζουν και με χαλάνε, αποχωρώ... Χωρίς νεύρα! Στην πραγματικότητα δεν υπήρχε ποτέ λόγος να θυμώσω. Ο καθένας έχει το δίκιο του. Μόνο λίγη απογοήτευση έμεινε, μα δεν πειράζει... Όλα καλά!
Και που λες είμαι καλά! Και βγαίνω και γελάω και γνωρίζω άτομα. Κάποιες γνωριμίες ήταν... απρόσμενα ευχάριστες θα έλεγα! Κάποιες άλλες πάλι... Ήταν για να τις πιάσεις από το μαλλί και να τις κάνεις σβούρες! Αλλά βασικά, πλάκα είχε, καιρό είχα να νιώσω την ανάγκη να ξεκατινιαστώ. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, κρίμα που δεν το έκανα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή! Γνωρίζεις, που λες, αγαπητέ φίλε blogger, ένα καινούριο πρόσωπο. Έχεις την επίγνωση ότι κατά πάσα πιθανότητα δε θα σε γουστάρει λόγω της μάλλον κακής σχέσης σου με κοντινά του πρόσωπα, αλλά έχεις όλη την καλή διάθεση και προσπαθείς να μην είσαι προκατειλημμένος. Συστήνεσαι, ανοίγεις κουβέντα, μιλάς, γελάς και όλα εντάξει.Και ξαφνικά... σου πετάει το κορυφαίο: "Κοπελιά, δεν την κάνεις τώρα, γιατί αρχίζω και τα παίρνω;". Και πέραν του ότι έχεις μείνει ολίγον τι μαλάκας, έχεις τις εξής επιλογές στη διάθεσή σου: α) Να απαντήσεις κάτι σε στιλ: WHAT THE FUCK, ARE YOU DRUNK OR SOMETHING?? β) Να πάρεις τα όμορφα ματάκια σου, τα κουβαδάκια σου και λοιπά αξεσουάρ και σ' άλλη παραλία. γ) Να την πιάσεις από το θλιβερό της μαλλί και να την κάνεις σβούρες. Και ενώ η επιλογή άλφα φάνταζε ανυπέρβλητα δελεαστική, προσωπικά αποφάσισα να εφαρμόσω την επιλογή "βου". Γιατί ως γνωστόν. μια μέλλουσα νομικός δεν ασχολείται με κάθε ανάγωγο γατάκι που βρίσκεται στο δρόμο της! (Ε, ψιτ, νομικέ! Το καλάμι που είναι παρκαρισμένο εδώ απ' έξω δικό σου; Εμποδίζει, κορίτσι, εμποδίζει!!) Τέλος πάντων, σε κάθε περίπτωση την έκανα με ελαφρά. Αλλά... Δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι... Μήπως καμιά φορά πρέπει να τίθεται και η επιλογή "γάμα" σε εφαρμογή; ....Μήπως;;;; Όπως και να έχει... Με πολύ αγάπη και χαμόγελο, το ρεφρέν αφιερωμένο (γιατί το υπόλοιπο είναι λίγο άσχετο η αλήθεια, αλλά μ' αρέσει :Ρ)! ;)
Σε συγχώρησα περισσότερο από όσο θα έπρεπε. Σου στάθηκα περισσότερο από όσο μπορούσα να αντέξω. Με εκτίμησες λιγότερο από όσο μου άξιζε... Τι με κοιτάς; Φυσικά και αξίζω! Δε φταις εσύ που δεν το πίστεψες! Αν το έκανα εγώ, δε θα μπορούσες. Μα τώρα το πιστεύω. Και δε θα επιτρέψω πια σε κανέναν να με χρησιμοποιήσει. Δεν είμαι τέλεια, το ξέρω και το ξέρεις. Δεν είμαι ούτε η πιο έξυπνη, ούτε η πιο όμορφη, ούτε η πιο καλόκαρδη. Και ούτε με νοιάζει. Είμαι αυτό που μπορώ και προσπαθώ κάθε μέρα για το καλύτερο. Και όχι μόνο για το δικό μου καλύτερο. Μα και για όσων αγαπάω. Εσύ; Προσπάθησες ποτέ για κάποιον άλλον; Και βασικά... Ξέρεις ποιους αγαπάς; Αλήθεια, αγαπάς; Μπορείς; Έχεις τη δύναμη να το κάνεις; Συγνώμη αν γίνομαι σκληρή. Ξέρω πως μπορώ να σε κάνω να νιώσεις άσχημα. Μα έτσι και αλλιώς, δεν κρατάει πολύ, οπότε δεν πειράζει. Επίσης ξέρω πως δεν πρόκειται να αλλάξεις τίποτα. Γιατί πιστεύεις πως έχεις δίκιο. Πάντα και παντού. Λυπάμαι που διαφωνώ. Μα πρέπει να ξέρεις ( ναι, σειρά σου μια φορά να με μάθεις!) πως δε θα κουραστώ ποτέ να σου λέω το σωστό. Ή τουλάχιστον, το πιο σωστό από αυτό που κάνεις. Δεν ξέρω αν συνεχίζεις να τα διαβάζεις όλα αυτά, αφού δε μιλάμε. Ελπίζω να το κάνεις. Γιατί εγώ θα είμαι εδώ, κάθε φορά που θα το θες. Μα και όταν δε θα το αντέχεις. Εσύ πάλι, μπορείς πάντα να φύγεις. Όπως ήδη έκανες, άλλωστε... Δε με πονάει, μα με πειράζει. Αυτά... Α, ναι! Επειδή ούτε αυτό δεν είπαμε... Καλή χρονιά!
