...

...

Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

Κάποτε θέλησα να ζήσω. Ήμουνα νέος τότε. Κρατούσα το χέρι της. Δεν ήθελα να φύγω. Ζούσα για ένα όνειρο-ή μήπως ζούσα σε όνειρο, ψυχή μου; Δεν ξέρω πια, δεν το θυμάμαι. Τώρα είμαι γέρος. Πάει καιρός που πήρα λάθος δρόμο. Η ζωή μου ανάσες και λόγια που δεν είπα ποτέ. Άραγε τα έγραψα; Μα ναι! Τα έγραψα, αυτό το ξέρω καλά. Όμως, ήταν σε χαρτί; Ή μήπως στις σελίδες του μυαλού μου; Όλα όσα σκέφτηκα θα διαβαστούν ποτέ; Ή μήπως χάθηκαν για πάντα;
Μακάρι να ήταν εδώ να μου θυμίσει, να μου εξηγήσει.

Απ’ το όνειρό μου ξύπνησα νωρίς. Γρήγορα έγινα άνθρωπος μεγάλος. Από εκείνους που μετράνε. Από εκείνους τους ασήμαντους, παιδί μου. Αυτό να το θυμάσαι. Να το θυμάσαι, γιατί ο παππούς σου προσπάθησε να το ξεχάσει. Δεν τα κατάφερε ποτέ. Αλήθεια, σε σένα μιλούσα και πρωτύτερα; Θα ορκιζόμουν πως ήταν εκείνη εδώ. Ένιωθα τα αιωνίως παγωμένα δάχτυλά της να μπλέκονται με τα δικά μου. Πίστεψα πως τώρα, τώρα που έφτασα στο τέλος, με συγχώρησε. Μα βέβαια με συγχώρησε! Με συγχώρησε και με λυπάται. Όπως κάνουν όλοι οι άνθρωποι που ακολουθούν τα όνειρά τους σε εκείνους που τα εγκαταλείπουν. Δεν έφταιγα που την άφησα. Όχι, όχι, μη σκουπίζεις τα δάκριά μου. Ίσως εκείνα καταφέρουν να με λυτρώσουν. Δεν έφταιγα, αλήθεια. Βλέπεις, γεννήθηκα με πνεύμα ανήσυχο και μια καρδιά δειλή. Για λίγο μόνο ο έρωτας την ξύπνησε. Δεν άντεξε πολύ. Σύντομα επέστρεψε στο οχυρό μιζέριας που τόσο επιμελώς είχε κατασκευάσει. Άλλωστε ο συμβιβασμός ήταν το μόνο που γνώρισε στη ζωή της. Τώρα, λοιπόν, που φεύγω, πες της να με συγχωρήσει. Μα τι σου λέω… Εκείνη έφυγε νωρίτερα από μένα. Ευχήσου μου να τη συναντήσω. Ίσως ο θάνατος δώσει κουράγιο στην ψυχή μου. Εσύ όμως πρέπει να ζήσεις τη ζωή σου. Εγώ περίμενα υπομονετικά τη μέρα του θανάτου μου για να το κάνω. Μη λυπηθείς, λοιπόν! Μην κλάψεις στάλα! Η μέρα έφτασε. Πρέπει να δώσω τέλος σε εκείνη την αιώνια αναμονή. Αντίο, παιδί μου! Και μην ξεχάσεις να γελάς! Γιατί θυμήσου: Πάω να ζήσω!

Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

Σκόρπιες σκέψεις το ξημέρωμα...

Και έτσι φεύγει κάθε βράδυ.
Και πάλι έρχεται πρωί
Να τραγουδάω στο σκοτάδι
Μες στη δικιά σου τη σιγή
Σ' αυτή την τρέλα του μυαλού μου
Να ψάχνω μια μικρή φυγή
Για να ξεφύγω απ΄το παρόν μου
Απ' τη δικιά μου την ντροπή
Και τα φαντάσματα του νου μου
Να κυνηγάω στη βροχή
Για να 'ρθει πίσω το όνειρό μου
Μην απομείνω μοναχή

Δε θέλω να 'μαι μακριά σου
-Πόσο να αντέξει η ψυχή;-
Δεν έχει σύννεφα η καρδιά σου
Μα στη ζωή μου ταραχή
Και αν θέλω πίσω εγώ να σ' έχω
Η σημασία είναι μικρή
Μα να χαράξω δεν αντέχω
Μια καινούρια διαδρομή
Μέσα στη θλίψη μου μονάχα
Σαν θα βουλιάξω απ' την αρχή
Θα κάνω πως δε σ' είχα τάχα
Πια δε θα έχω εγώ ζωή...


Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2013

Η πιο καλά κρυμμένη φυλακή...

Και αν φύγω, πού άραγε μπορώ να πάω;
Δρόμοι άδειοι, ξεχασμένοι, βαρετοί…
4 τοίχοι-πιο βαρετοί;
Αναγκαία οδός για πράγματα μεγάλα
Οπωσδήποτε ποθητά            
Υποθέτω. Σαν πως ξέρω πού θα βγάλουν;
Απλά βαδίζω σταθερά.
Οπωσδήποτε αργά.
Δυστυχώς. Και αν δεν προλάβω;
Οι μνήμες πίσω με κρατούν.
Έτσι είναι αυτές.
Αν δεν τους δώσεις σημασία όταν πρέπει, σε ταλαιπωρούν για πάντα.
Τις φοβάμαι, λίγο. Με αγχώνουν. Με καθυστερούν.
Τις φοβάμαι, σου λέω.

Σάββατο 10 Αυγούστου 2013

Μια σιωπηλή επανάσταση

Θα κάνω επανάσταση
Άλλο δε σας αντέχω
Και ας έχω όλα τα αγαθά
Πια τίποτα δεν έχω

Την κούνια σας σιχάθηκα
Άλλο δε με κοιμίζει
Τα όνειρά σας ψεύτικα
Η σιγουριά σας τρίζει

Για μένανε λυπήθηκα,
Που έγινα δική σας
Φοβήθηκα, ακολούθησα
Την ασφαλή σιγή σας

Θα σας φωνάξω δυνατά
Να δείτε τα όνειρά μου
..Μα μόνο ένας ψίθυρος
Και λύγισε η καρδιά μου…               

Μια τόση δα μόνο φωνή
Για να μη σας ξυπνήσω
Για να μη γίνω φορτική
Και σας δυσαρεστήσω

Και όταν τη γυάλα θέλησα
Μια και καλή να σπάσω
Ξανά τρομοκρατήθηκα
Και είπα δε θα αντιδράσω

Μόνο το τζάμι γυάλισα
Είπα θα το φροντίσω
Και αν μια ψυχή έχω και εγώ
Εκεί θα την αφήσω

Το πνεύμα μου ανήσυχο
Φρόνιμη η ψυχή μου
Η στόφα μου ελεύθερη
Δέσμια η ζωή μου

Σε έναν κόσμο ψεύτικο
Μια τόση δα αλήθεια
Χωρίς καμιά ανταπόκριση
Χάνεται στη συνήθεια

Κυριακή 4 Αυγούστου 2013

Περί αγάπης η ανάρτηση!

Πότε τελειώνει η αγάπη; Είναι το ψέμα που τη σκοτώνει; Σταματάει ποτέ να υπάρχει; Έχει μήπως διακοπές και επανέρχεται; Αλλάζει μορφές; Πώς μπορούμε να ξεφύγουμε από αγάπες που πληγώνουν; Άραγε πληγωνόμαστε περισσότερο ζώντας μακριά τους; Πώς μπορούμε να τις αποφεύγουμε; Πόσο χρόνο χρειάζεσαι για να αγαπήσεις; Πόσο για να πάψεις να αγαπάς; Και στην τελική, γιατί αγάπησες;

Μη με ρωτάς, όχι, όχι, σταμάτα, αρκετά παιδεύτηκα και μόνη μου. Μη με ρωτάς, δεν ξέρω, λέμε… Μα τι θέλεις, επιτέλους, ξέρεις τι πιστεύω, ξέρεις πώς φοβάμαι μην είναι αλήθεια. Ε, λοιπόν, αφού το θες τόσο πολύ, άκουσέ το πάλι.


Η αγάπη δεν τελειώνει. Πώς μπορείς να τελειώσεις κάτι που ποτέ δεν επεδίωξες να αρχίσει; Δε σκοτώνεται. Αν αγαπάς, δε σταματάς ποτέ να αγαπάς. Όσο και να πληγωθείς. Η αγάπη δεν περιμένει αντάλλαγμα. Δεν έχει δεδομένα, ούτε όρια και απαιτήσεις. Δεν έχει αιτίες. Αγαπάς απλά, γιατί έτσι νιώθεις. Πρέπει να αγαπήσεις, δεν μπορείς αλλιώς. Αν δεν το κάνεις, είναι σίγουρο πως κάτι λείπει. Ίσως πάρει χρόνο να καταλάβεις πως αγαπάς. Μα όταν αυτό αρχίσει, το νιώθεις κάθε μέρα, ακατάπαυστα. Και αν ο άλλος δε σε αγαπάει; Καμιά σημασία δεν έχει αυτό. Μόνο αν πάψεις να τον βλέπεις, η αγάπη αυτή παίρνει τη μορφή της νοσταλγίας. Μα μη γελιέσαι, πάλι αγάπη είναι. Και όταν πας σε άλλη αγκαλιά και πεις πως άλλον αγαπάς, η προηγούμενη αγάπη τελείωσε, πάλι ψέματα λες. Στο είπα και πριν: Η αγάπη δεν τελειώνει!


Σάββατο 13 Ιουλίου 2013

Του το κρατάω αυτού του κόσμου, που δε μου ανήκει ο εαυτός μου...

Θέλω να γράψω... Δεν ξέρω πώς να γράψω... Ας σας βάλω λιγάκι στο κλίμα:

Συναυλία της Νατάσσας Μποφίλιου. Της αγαπημένης Νατάσσας Μποφίλιου σε έναν χώρο μαγικό. Η γυναίκα αυτή είναι είδωλο πια, μπορεί να σε ταξιδεύει με τη φωνή της, με τη βοήθεια φυσικά των υπέροχων στίχων και μουσικής που έχουν γραφτεί για εκείνη. Ένιωθα τόσο συγκινημένη.. Όχι, όχι, "συγκινημένη", δεν περιγράφει αυτό που θέλω να πω, χρειάζομαι μια λέξη δυνατή, θλιμμένη και αληθινή. Δεν τη βρίσκω, δε με νοιάζει να την ψάξω...
"Κοίτα, εγώ". Τραγούδι απίστευτο, τρομακτικό πόσο πολύ το νιώθω, όταν το ακούω. Μα πόσο τρομερό ήταν να βλέπω πως και ο υπόλοιπος κόσμος το ένιωθε αντίστοιχα. Πόσο δυνατά, φοβισμένα, λυπημένα, τραγουδούσαν όλοι "του το κρατάω αυτού του κόσμου, που δε μου ανήκει ο εαυτός μου"...
Πώς το καταφέραμε αυτό; Γιατί δε μας ανήκουμε; Γιατί δείχνουμε μόνο όσα θέλουμε; Βασικά... Γιατί δείχνουμε όσα πρέπει; Προσωπικά δείχνω όσα νομίζω ότι μπορεί ο άλλος να αντέξει. Λυπάμαι που αντέχουν μόνο την επιφάνειά μου.
Από την πιο απλή ερώτηση... "Γιατί χορεύεις;" "Γιατί έτσι μπορώ να εκφράζομαι". Απάντηση κλισέ, συνηθισμένη και άχρωμη. Αν μπορούσα να πω την αλήθεια, θα χόρευα εκεί, μπροστά τους, όπου και αν βρισκόμασταν. Μόνο έτσι μπορώ να απαντήσω με τη δυναμική, που επιθυμώ. Αλλά συνηθίσαμε να κρύβουμε τη φωτιά μας, να τη σβήνουμε όταν καίγονται περισσότερα από όσα αντέχουμε!

Προτίμησα να μην επεκταθώ και το βαρύνω, ελπίζω να με καταλάβατε!
Σας φιλώ, να περνάτε υπέροχα! 

Σάββατο 6 Ιουλίου 2013

Δευτέρα 24 Ιουνίου 2013

Μια ντουλάπα, χίλιες ιστορίες!

Όλα ξεκίνησαν ψάχνοντας το μαγιό μου (Νησιώτισσα να ξεκινάει τέτοια εποχή τα μπάνια! Ντρέπομαι, ντρέπομαι!). Αφού, λοιπόν, έκανα όλο το σπίτι άνω κάτω χωρίς αποτέλεσμα, πήρα τη μεγάλη απόφαση. Άνοιξα την ντουλάπα. Και εδώ απαιτώ την προσοχή σας. Δεν άνοιξα μια ντουλάπα, άνοιξα ΤΗΝ ντουλάπα. Εκείνη την ντουλάπα, όπου όλα μπορούν να υπάρχουν. Γενικά, εκεί ρίχνω ό, τι δε θέλω να βλέπω, ό, τι δεν έχω πού να το βάλω, ό, τι βαριέμαι να τακτοποιήσω και το αφήνω για αργότερα, ώσπου το αργότερα γίνεται ποτέ. Θεώρησα, λοιπόν, πως θα είχα «τακτοποιήσει» και το μαγιό μου εκεί μέσα. Και πράγματι, εκεί κρυβόταν, το βρήκα μάλιστα γρήγορα σε μια τσάντα μαζί με ένα σωρό άλλα μαγιό που είχα ξεχάσει ότι υπήρχαν. 

Το κακό (;) είναι πως αφού την άνοιξα και είχα ήδη αδειάσει αρκετά πράγματα από μέσα, δεν μπορούσα απλά να την κλείσω. Έπρεπε να την τακτοποιήσω επιτέλους. Είναι μία διαδικασία που πραγματοποιείται σχεδόν κάθε χρόνο και μπορεί να κρατήσει μέχρι τρεις μέρες. Δε θα σας αναλύσω τι βρήκα στην ντουλάπα, θα σταθώ μόνο σε μια τσάντα. Δεν μπορώ, άλλωστε να γράφω για πολλή ώρα επάνω στο σωρό αντικειμένων,  που με περιμένει απειλητικά επάνω στο κρεβάτι. Ανοίγω, λοιπόν, την τσάντα και βλέπω χαρτιά, πολλά χαρτιά, κάποια από αυτά σκουπίδια (η οικολογία θα με φάει!), κάποια άλλα όχι. Πρώτον, το προεκλογικό πρόγραμμα της Χρυσής Αυγής με μια τσίχλα μου κολλημένη στο κέντρο. Τα κρατάω κάτι τέτοια, τα συμπεράσματα δικά σας.

Μετά την πρώτη σύγχυση, ανακάλυψα ένα χαρτάκι γραμμένο για μένα με διάφορα ποιηματάκια για τη φιλία και στο τέλος μια αφιέρωση για την αφεντιά μου, η οποία είχε κατακλυστεί από την παιδική αθωότητα ενός κοριτσιού, που περνάω 5 χρόνια και, όπως φαίνεται ήμουν η μοναδική του φίλη, το μοναδικό άτομο που του έδωσε σημασία. Με ήξερε μόλις ένα μήνα, όμως με θεωρούσε φίλη της. Και έπειτα με έχασε. Γιατί τελείωσε το σχολείο και εγώ δεν έκανα πια εργασίες με την αδερφή της. Με έψαξε, μου ζήτησε πολλές φορές να πάω σπίτι της να τη δω. Δεν πήγα ποτέ. Τα ψυχολογικά και ο εγωισμός μου δε μου το επέτρεψαν. Την ξέχασα. Ντρέπομαι πραγματικά για αυτό.

Συνεχίζω να αδειάζω την τσάντα. Ένα γράμμα προς Μιχάλη Γεωργίου. Δεν ξέρω κανέναν τέτοιο, σκέφτομαι. Τι κάνει αυτό στην τσάντα μου; Το ανοίγω και γελάω με τον εαυτό μου, όπως την πρώτη φορά που το έκανα. Το μόνο που έχει μέσα είναι ένα χαρτάκι που γράφει: «Γεια! Γιατί άνοιξες ένα γράμμα που δεν απευθύνεται σε σένα;»

Μετά βρίσκω σκουπίδια… Και ανάμεσά τους ένα κορδονάκι χιλιοσκονισμένο. Στην άκρη του μια μαύρη πεταλούδα. Ένας Θεός ξέρει πόσο καιρό το έψαχνα αυτό. Αλλά, όπως πάντα, όσα ψάχνω εμφανίζονται τις πιο ακατάλληλες στιγμές, για να μου θυμίσουν όσα πάλεψα να ξεχάσω.

Αυτά προς το παρόν. Πρέπει να πάω. Αν αυτά βρήκα σε μια μόνο τσάντα, φανταστείτε τι με περιμένει!

Σας φιλώ!



I'm not a stranger
No I am yours
With crippled anger
And tears that still drip sore

A fragile frame aged
With misery
And when our eyes meet
I know you see

I do not want to be afraid
I do not want to die inside just to breathe in
I'm tired of feeling so numb
Relief exists I find it when
I am cut

I may seem crazy
Or painfully shy
And these scars wouldn't be so hidden
If you would just look me in the eye
I feel alone here and cold here
Though I don't want to die
But the only anesthetic that makes me feel anything kills inside

I do not want to be afraid
I do not want to die inside just to breathe in
I'm tired of feeling so numb
Relief exists I find it when
I am cut
Pain
I am not alone
I am not alone

I'm not a stranger
No I am yours
With crippled anger
And tears that still drip sore

But I do not want to be afraid
I do not want to die inside just to breathe in
I'm tired of feeling so numb
Relief exists I found it when
I was cut

Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

Just a fast car! :)

Η αλήθεια είναι πως μου έλειψε πολύ η μπλογκόσφαιρα... Δεν ξέρω αν ευθύνεται η έλλειψη χρόνου ή η έλλειψη έμπνευσης που έχω απομακρυνθεί από αυτή... Όπως και να έχει, ελπίζω να επιστρέψω σύντομα! <3

...This song smells like freedom, doesn't it?

Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

Δευτέρα 4 Μαρτίου 2013

...Χάρτινος ουρανός! :)


-Και εκείνος ο ουρανός;
-Μην τον κοιτάζεις, δε σου ανήκει!
-Και αν θέλω εγώ να του ανήκω;
-Γιατί να θέλεις να ανήκεις στον ουρανό;
-Γιατί όλοι κάπου πρέπει να ανήκουμε.
-Μα είναι χάρτινος. Δεν είναι αληθινός.
-Είναι ό,τι πιο αληθινό έχω δει.
-Και αν σκιστεί;
-Δε θα με νοιάξει.
-Και αν πέσεις από εκεί; Και αν πονέσεις;
-Θα έχω μάθει να πετάω.
-Και αν τον κάψουνε;
-Εγώ από ατσάλι ακλόνητη θα μείνω.
-Μα τότε δε θα ‘χεις πού να ανήκεις.
-Μα τότε γιατί να ανήκω κάπου;
-Γιατί όλοι κάπου πρέπει να ανήκουμε.
-Τότε θα ανήκει σε μένα η ζωή μου.
Γιατί τότε θα μπορώ.

Τραγούδι που πάντα με κάνει να χαμογελώ! :) Σας φιλώ!

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

Εγώ μεγάλωνα για σένα.-


Μεγάλωνε… Γινότανε κοπέλα. Γινότανε γυναίκα.
Ύστερα έγινε μητέρα. Μετά έγινε γιαγιά.
Και περίμενε. Πάντα περίμενε.
Ζούσε για να περιμένει.
Εκείνος δεν ήρθε ποτέ.

Την άφησε να κείτεται σε μια ατέρμονη θλίψη
Που πάντα με τον δικό της μαγικό τρόπο
Μετουσίωνε σε ευτυχία.
Δε γνώριζε γιατί.-
Εκείνος δεν ήρθε ποτέ

Και έτσι τα χρόνια πέρασαν
Ρυτίδες γέμισαν το πρόσωπό της
Το ίδιο και τους στίχους της
Η ζωή της όλη ένας στίχος κλισέ
Εκείνος δεν ήρθε ποτέ

Ή μάλλον πολλοί στίχοι
Αντιφατικοί όπως η ίδια
Η καρδιά της μυστικό
Αιώνια φυλαγμένο.
Εκείνος δεν ήρθε ποτέ

Ο εαυτός της μια αλήθεια
Που ποτέ δεν εμφανίστηκε
Βουτηγμένη σε ένα ψέμα
Για όλους εμφανές
Εκείνος δεν ήρθε ποτέ

Δεν ήρθε ποτέ αφότου έφυγε.
Η ψυχή της τον ακολουθούσε
Πάντα.
Και για πάντα.


Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

Χορεύοντας τη ζωή της...

Βαδίζει πάλι σιωπηλή...
Ρουτίνα μελαγχολική
Μα... Ξάφνου μπαίνει μουσική!
Κοίτα την, είναι ζωντανή!

Ένα βήμα... Το "είναι" της ολόκληρο
Μια στροφή... Τη βγάζει από το λήθαργο
Κάθε κίνηση μια αλήθεια
Αιώνια κρυμμένη

Ένα άλμα... Μια κραυγή...
Και έπειτα κείτεται νεκρή
Νεκρή και πάλι.

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

If you hear this... I must have made it through! :)

Βιάζομαι, βιάζομαι πολύ, αλλά μου έλειψε το ιστολόγιο! Βασικά όλα τα ιστολόγια, θέλω τόσο να σας διαβάσω! Στηρίζω τις ελπίδες μου στο Σάββατο! Το μόνο που ήθελα να πω είναι πως έχετε τη δύναμη να κάνετε τα πάντα! Ό,τι και αν βάλετε στον νου σας! Και σε κάθε δύσκολη κατάσταση, υπάρχει μια επιγραφή με τη λέξη "έξοδος"! Ίσως να μην είναι φωτεινή και σε περίοπτο σημείο, μα υπάρχει! Για τον καθένα έχει άλλη μορφή... Βρείτε την, σας ανήκει!
Φιλάκια στα μούτρα! :)


Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2013

Σοκ και δέος κυρίες και κύριοι!! ΧΡ

Η φράση της ημέρας: "Το να φασώνεσαι χωρίς να θέλεις σχέση, είναι δείγμα ωριμότητας! Άλλωστε όταν πας φοιτήτρια, τι θα κάνεις;" 
Ε, λοιπόν, δεν είχα ιδέα αλλά.... Είμαι τελείως ανώριμη! Θεέ, πώς θα επιβιώσω εγώ; Να πανικοβληθώ;; :Ρ



Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013

I guess it's time to go now...

Χμ, δεν πίστευα πως θα το πω αυτό ποτέ. Μα να που ήρθε η ώρα. Δεν πρόκειται πια να χαραμίσω τη ζωή μου με άτομα που δε με γεμίζουν. Η καλή σου πλέον μπορεί να κοιμάται ήσυχη. Από μένα τουλάχιστον δεν απειλείται. Στην πραγματικότητα δεν απειλήθηκε ποτέ, αφού:
1) Δεν είναι του στιλ μου να "κλέβω" αγόρια
2) Ό,τι ανοιχτούς λογαριασμούς είχαμε, τους κλείσαμε από καιρό...
3) Δεν είσαι του στιλ μου!
4) Ούτε και εγώ του δικού σου!
Μα φαίνεται πως κανείς από τους δυο σας δεν αντιλαμβάνεται την έννοια "φιλία". Τέλος πάντων, έτσι και αλλιώς ήταν προφανές ότι κάπως έτσι θα καταλήγαμε. Εμείς δεν κάνουμε για πολύ καιρό μαζί ούτως ή άλλως. Αποδεδειγμένα, νομίζω! Επειδή, λοιπόν, εμένα όλα αυτά με επηρεάζουν και με χαλάνε, αποχωρώ... Χωρίς νεύρα! Στην πραγματικότητα δεν υπήρχε ποτέ λόγος να θυμώσω. Ο καθένας έχει το δίκιο του. Μόνο λίγη απογοήτευση έμεινε, μα δεν πειράζει... Όλα καλά!


Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013

Shut the fuck up, missy! You are not being funny!

Και που λες είμαι καλά! Και βγαίνω και γελάω και γνωρίζω άτομα. Κάποιες γνωριμίες ήταν... απρόσμενα ευχάριστες θα έλεγα! Κάποιες άλλες πάλι... Ήταν για να τις πιάσεις από το μαλλί και να τις κάνεις σβούρες! Αλλά βασικά, πλάκα είχε, καιρό είχα να νιώσω την ανάγκη να ξεκατινιαστώ. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, κρίμα που δεν το έκανα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή!

Γνωρίζεις, που λες, αγαπητέ φίλε blogger, ένα καινούριο πρόσωπο. Έχεις την επίγνωση ότι κατά πάσα πιθανότητα δε θα σε γουστάρει λόγω της μάλλον κακής σχέσης σου με κοντινά του πρόσωπα, αλλά έχεις όλη την καλή διάθεση και προσπαθείς να μην είσαι προκατειλημμένος. Συστήνεσαι, ανοίγεις κουβέντα, μιλάς, γελάς και όλα εντάξει.Και ξαφνικά... σου πετάει το κορυφαίο: "Κοπελιά, δεν την κάνεις τώρα, γιατί αρχίζω και τα παίρνω;". Και πέραν του ότι έχεις μείνει ολίγον τι μαλάκας, έχεις τις εξής επιλογές στη διάθεσή σου:
α) Να απαντήσεις κάτι σε στιλ: WHAT THE FUCK, ARE YOU DRUNK OR SOMETHING??
β) Να πάρεις τα όμορφα ματάκια σου, τα κουβαδάκια σου και λοιπά αξεσουάρ και σ' άλλη παραλία.
γ) Να την πιάσεις από το θλιβερό της μαλλί και να την κάνεις σβούρες.
Και ενώ η επιλογή άλφα φάνταζε ανυπέρβλητα δελεαστική, προσωπικά αποφάσισα να εφαρμόσω την επιλογή "βου". Γιατί ως γνωστόν. μια μέλλουσα νομικός δεν ασχολείται με κάθε ανάγωγο γατάκι που βρίσκεται στο δρόμο της! (Ε, ψιτ, νομικέ! Το καλάμι που είναι παρκαρισμένο εδώ απ' έξω δικό σου; Εμποδίζει, κορίτσι, εμποδίζει!!)
Τέλος πάντων, σε κάθε περίπτωση την έκανα με ελαφρά. Αλλά... Δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι... Μήπως καμιά φορά πρέπει να τίθεται και η επιλογή "γάμα" σε εφαρμογή;
....Μήπως;;;;

Όπως και να έχει... Με πολύ αγάπη και χαμόγελο, το ρεφρέν αφιερωμένο (γιατί το υπόλοιπο είναι λίγο άσχετο η αλήθεια, αλλά μ' αρέσει :Ρ)! ;)

Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2013

Well, actually I'll be there for you!

Σε συγχώρησα περισσότερο από όσο θα έπρεπε.
Σου στάθηκα περισσότερο από όσο μπορούσα να αντέξω.
Με εκτίμησες λιγότερο από όσο μου άξιζε... Τι με κοιτάς; Φυσικά και αξίζω! Δε φταις εσύ που δεν το πίστεψες! Αν το έκανα εγώ, δε θα μπορούσες. Μα τώρα το πιστεύω. Και δε θα επιτρέψω πια σε κανέναν να με χρησιμοποιήσει. Δεν είμαι τέλεια,  το ξέρω και το ξέρεις. Δεν είμαι ούτε η πιο έξυπνη, ούτε η πιο όμορφη, ούτε η πιο καλόκαρδη. Και ούτε με νοιάζει. Είμαι αυτό που μπορώ και προσπαθώ κάθε μέρα για το καλύτερο. Και όχι μόνο για το δικό μου καλύτερο. Μα και για όσων αγαπάω. Εσύ; Προσπάθησες ποτέ για κάποιον άλλον; Και βασικά... Ξέρεις ποιους αγαπάς; Αλήθεια, αγαπάς; Μπορείς; Έχεις τη δύναμη να το κάνεις; Συγνώμη αν γίνομαι σκληρή. Ξέρω πως μπορώ να σε κάνω να νιώσεις άσχημα. Μα έτσι και αλλιώς, δεν κρατάει πολύ, οπότε δεν πειράζει. Επίσης ξέρω πως δεν πρόκειται να αλλάξεις τίποτα. Γιατί πιστεύεις πως έχεις δίκιο. Πάντα και παντού. Λυπάμαι που διαφωνώ. Μα πρέπει να ξέρεις ( ναι, σειρά σου μια φορά να με μάθεις!) πως δε θα κουραστώ ποτέ να σου λέω το σωστό. Ή τουλάχιστον, το πιο σωστό από αυτό που κάνεις. Δεν ξέρω αν συνεχίζεις να τα διαβάζεις όλα αυτά, αφού δε μιλάμε. Ελπίζω να το κάνεις. Γιατί εγώ θα είμαι εδώ, κάθε φορά που θα το θες. Μα και όταν δε θα το αντέχεις. Εσύ πάλι, μπορείς πάντα να φύγεις. Όπως ήδη έκανες, άλλωστε... Δε με πονάει, μα με πειράζει. Αυτά... Α, ναι! Επειδή ούτε αυτό δεν είπαμε... Καλή χρονιά!