...

...

Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

Και άλλα όνειρα...


Και πάνω που νόμιζα πως είχα τελειώσει με τα περίεργα όνειρα και ετοιμαζόμουν να αλλάξω τίτλο, διακόσμηση ιστολογίου κλπ, να ‘μαστε πάλι! Ούτε ήρεμο ύπνο μπορώ να έχω… Αφού έχω τελειώσει με όλα αυτά, γιατί με βασανίζει ο Μορφέας; Πφφ!

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

MERDE!

Μπορεί να το έχω ξανανεβάσει... Αλλά την αγαπώ, με εκφράζει απόλυτα και δεν προλαβαίνω να τα πω εγώ!
Σας φιλώ γρήγορα! :Ρ
 

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

Ο καθένας χρειάζεται το παραμύθι του!


Κάτσε ήσυχα δυναμικό θηλυκό, που ετοιμάζεσαι να πεις όλο περηφάνια «εγώ δεν περιμένω κανέναν πρίγκιπα πάνω σε άλογο, για να είμαι καλά, εγώ είμαι ανεξάρτητη!».  Καλά κάνεις και είσαι ανεξάρτητη, πολύ καλά κάνεις και είσαι μια χαρά μόνη σου. Αλλά μη γελιέσαι, μια φορά στη ζωή μας, όλοι θέλουμε να ζήσουμε το παραμύθι. Έτσι είναι, μη ρομαντική φίλη που ξινίζεις τη μούρη σου! Γιατί ο καθένας έχει το δικό του παραμύθι. Αυτός δηλαδή που είναι ο πρίγκιπας στο άσπρο άλογο για μια γυναίκα, μπορεί για σένα να είναι ο τύπος που θα σε πετάξει πάνω σε μια μηχανή και θα σε γυρίσει τον κόσμο! Μπορεί αυτό να είναι το δικό σου παραμύθι… Κακά τα ψέματα, όλοι σε ένα σημείο της ζωής μας θέλουμε να έχουμε αυτό τον ένα άνθρωπο δίπλα μας, με τον οποίο θα ζήσουμε κάτι πολύ πολύ δυνατό. Δε μιλάω για τη σχέση που κρατάει για πάντα, άλλωστε ποτέ δεν ήμουν υπέρ αυτού, νομίζω πως ο χρόνος φθείρει τις σχέσεις… Για αυτό και θαυμάζω πολύ τα ηλικιωμένα ζευγαράκια που κυκλοφορούν χέρι χέρι στους δρόμους… Είναι δύσκολο ο έρωτας να κρατήσει τόσο πολύ. Ανεξάρτητα από αυτό όμως... Ο καθένας κάποια στιγμή στο δρόμο του βρίσκει αυτό το «παραμύθι». Προσπάθησε αν το βρεις, λοιπόν, να μην το διώξεις μακριά. Να το ζήσεις, όσο λίγο και να κρατήσει. Ακόμα και αν τελικά σε αφήσει πίσω με πολλές πληγές. Γιατί οι αναμνήσεις θα είναι τόσο όμορφες που θα τις επουλώσουν. Ίσως μόνο κάπου, συνεχίσει να υπάρχει ένα ανεπαίσθητο σημάδι, για να θυμάσαι πως κάποτε τόλμησες να ζήσεις!

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012

Ready to lose it all!


Δύο επιλογές:
Α) η λανθασμένη
Β) η σωστή

Ξέρεις ποια είναι ποια. Ξέρεις τις επιπτώσεις που θα επιφέρει η Α. Μα ξέρεις και τη ζωή που θα σου δώσει η Β. Και αυτή είναι βαρετή, βαρετή, γεμάτη νόημα, αλλά δίχως δράση. Είναι άδικο το λάθος να είναι πάντα πιο συναρπαστικό από το σωστό. Αυτό που θες να φέρνει την καταστροφή. Αλλά τελικά, αν κάνεις συνεχώς το σωστό τι μένει; Τίποτα στην πραγματικότητα. Τίποτα πέρα από εκείνη τη φωνή που ψιθυρίζει πως δεν έκανες αυτό που ήθελες. Αν πάλι κάνεις το λάθος τι μένει; Πολλές τύψεις και ένα χάος να συμμαζέψεις. Σκέψεων, σχέσεων, συναισθημάτων… Όμως μένουν και αναμνήσεις. Που πονάνε, ίσως. Ωστόσο τελικά το μόνο που αξίζει είναι οι στιγμές. Οι στιγμές που δείχνεις ποιος αληθινά είσαι. Που κάνεις αυτό που θες χωρίς να σε νοιάζει το μετά. Μα πρέπει να ξέρεις πως ίσως τα χάσεις όλα… Είσαι έτοιμος; Εγώ τα έχασα… Εσύ μπορείς;
 

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

Το κορίτσι και η παράξενη γυναίκα


Μια σκάλα, μια γυναίκα, μια καρδιά

Δυο δάκρια. Τα γερασμένα μάτια της υγρά

Το πρόσωπό της κουρασμένο.

Κόσμος πολύς φεύγει, περνά

Με αδιαφορία, βιαστικά.

Πότε πότε ρίχνουν σε κείνη μια ματιά

Μετά στην πόρτα, στα σκαλιά

Με θλίψη και φόβο κατευθύνονται προς τα εκεί

Λίγο διστάζουν, για μια στιγμή

Η γυναίκα δε μιλά, μα ούτε εκείνοι βγάζουν λέξη

Εκείνη νιώθει ποιος μπορεί. Ποιος θα χαθεί και ποιος θα αντέξει

Ξάφνου προβάλλει μία μικρούλα

«Γιατί δακρύζεις, καλή γυναικούλα;»

«Δε με φοβάσαι»;, η καρδιά της γυναίκας χτυπά δυνατά.

«Ο κόσμος λέει πως είσαι κακιά.

Μα εγώ νομίζω σου λείπει η χαρά

Αλήθεια, πώς είναι τ’ όνομά σου;»,

Λέει  η μικρή διστακτικά

«Τ’ όνομά μου;», λέει πικρά.

«Το όνομα μου, Μοναξιά…»
 

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012

Προσοχή στο κενό!


Δεν αγαπάω,

Ούτε μισώ.

Και δεν πονάω,

Ούτε γελώ.

Δεν είναι άλλος,

Δεν είμαι εγώ.

Θέλω να φύγω,

Μα μένω εδώ.

Μη με ρωτήσεις,

Δε θα σου πω

Γιατί το σώμα

Μένει αδειανό.

Δες στην ψυχή μου…

Δες το κενό…

 

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012

Δεν υπάρχουν λέξεις πια για σένα, μόνο δάκρια...


Να σου πω πως φοβάμαι;

Είναι ο φόβος ψυχρός,

Ακροβάτης βουβός της ψυχής

Ναι, φοβάμαι…

 

Να σου πω πως θα ζήσω;

Ζωή δεν ξέρω τι θα πει,

Ίσως μόνο μια στιγμή,

Μέσα στην άδεια μου αρχή

Ναι, θα ζήσω…

 

Να σου πω πως αντέχω;

Είναι ψεύτρα η αντοχή

Αν και λέει πως μπορεί,

Ξαφνικά λυγίζει πάλι

Πάει συνέχεια στην αρχή

Ναι, αντέχω…

 

Να σου πω πως θα κλάψω;

Είναι τα δάκρια στεγνά

Κυλούν για σένα απαλά

Σαν να μη σ’ είχανε ποτέ

Εδώ μαζί μου

Ναι, θα κλάψω…

Θα κλάψω για άλλη μια φορά ψυχή μου…