How faithful are you?

Είναι πολύ εκνευριστικό να έχεις τόσα να πεις και όμως να μην έχεις το χρόνο! Σκέφτομαι τόσα πολλά… Και ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ να τα γράψω, αλλιώς δεν μπορώ να τα οργανώσω… Και μπερδεύομαι και χάνομαι και τα σκέφτομαι ξανά και χάνω χρόνο… Άρα τελικά είναι καλύτερα να τα γράφω κατευθείαν! Έτσι, αντί να στρωθώ στους αρχικούς μου χρόνους και την αναλυτικότατη επανάληψη στη Γ’ κλίση, να ‘μαι εδώ…

Τελευταία βρίσκω συνεχώς μπροστά μου την ηθική… Είτε σε προσωπικά θέματα, είτε σε άλλων, είτε στα μαθήματα… Όπως, λοιπόν, ξέρουν όσοι με γνωρίζουν λίγο περισσότερο από τους απλούς «γνωστούς», εγώ καθετί που γίνεται, το αναλύω στο μυαλό μου. Από το πιο ασήμαντο, μέχρι το πιο σπουδαίο. Έτσι, ως προέκταση κάποιας από αυτές τις σκέψεις, ήρθε στο πλάνο η απιστία… Η αλήθεια είναι πως ασχολήθηκα πολύ μαζί της, αλλά άκρη δεν νομίζω ότι έβγαλα. Γιατί υπάρχουν πολλά είδη απιστίας, όπως πολλοί είναι και οι χαρακτήρες των ανθρώπων. Υπάρχουν αιτίες και επιπτώσεις άπειρες…

Όλα ξεκινάνε μια πολύ πολύ όμορφη μέρα… Τη μέρα που βρίσκεις εκείνον τον άνθρωπο που δείχνει ότι θα είναι δίπλα σου. Που σε κάνει να ξεχνάς όσα σε πληγώνουν… Που σε κάνει να γελάς! "It’s good, then it’s good, it’s all good… Till it goes bad!" Και υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί λόγοι για να πάει κάτι στραβά! Για παράδειγμα, ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι έχεις απίστευτη χημεία με κάποιον άλλον. Ότι θες να είσαι συνεχώς μαζί του, ότι τον σκέφτεσαι κάθε στιγμή, ότι μακριά του δεν μπορείς να είσαι καλά… Ότι ερωτεύτηκες, αν προτιμάτε! Ή θέλεις να γυρίσεις πίσω σε κάποιον που είχες πριν γνωρίσεις την τωρινή σου σχέση. Που νόμιζες ότι το παραμυθάκι μαζί του είχε τελειώσει, μα τελικά δεν ήταν έτσι. (Αλήθεια πώς μπορείς να είσαι σίγουρος ότι μια σχέση έχει τελειώσει; Το νιώθεις; Και αν αυτό που νιώθεις είναι απλά αγανάκτηση για όσα έχει κάνει ο άλλος; Αγανάκτηση που αυτόματα εξαφανίζεται όταν δείχνει να διορθώνεται; Μήπως δεν έπρεπε να έχεις προχωρήσει τελικά; Μήπως πρέπει να προσέχεις περισσότερο τι κάνεις; Μήπως… Μήπως νιώθεις ενοχές;) Και φυσικά υπάρχει η περίπτωση, να έχει σταματήσει να υπάρχει επικοινωνία. Γιατί απλά έτσι είναι οι σχέσεις, με τον καιρό φθείρονται…

Όταν, λοιπόν, κάνεις λάθος; Τι γίνεται όταν κάνεις λάθος; Τι γίνεται όταν ανακαλύψεις πως ο άνθρωπος που διάλεξες να είναι δίπλα σου δεν είναι ο σωστός; Τι γίνεται όταν η επιλογή σου αυτή απαγορεύει να είσαι με αυτόν που πραγματικά θα ήθελες;

Μάλλον αρχικά πρέπει να ξεκαθαρίσεις τα συναισθήματά σου. Όσο αυτό είναι εφικτό, διαφορετικά το πιθανότερο είναι να μετανιώσεις και πάλι. Και αν σιγουρευτείς πως η σχέση που έχεις δε σε καλύπτει, είναι καιρός να την αφήσεις. Εγωισμοί του τύπου «Μα έτσι θα μείνω μόνος/η!» δε χωράνε εδώ. Αν μείνεις με κάποιον απλά για να… έχεις κάποιον, τον κοροϊδεύεις! Και από τη στιγμή που έχεις περάσει όμορφες στιγμές μαζί του, το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι να δώσεις μια ξεκάθαρη εξήγηση… Του τη χρωστάς!

Όμως αυτό δε γίνεται συνήθως… Και οι άνθρωποι καταλήγουν στο «δεν τρέχει τίποτα μια φορά να κάνω κάτι με άλλον». Και όμως τρέχει. Αλλά το κάνουν. Ωστόσο η μια φορά γίνεται δύο. Και οι δύο γίνονται τρεις… Ακόμα και αν η όλη κατάσταση τελειώσει με κάποιο άτομο, έπειτα θα βρουν άλλο. Είναι σχεδόν σίγουρο, η απιστία δεν αρκείται στη μία φορά. Και κατά κάποιο τρόπο εξηγείται με κάτι που διάβασα πριν λίγο καιρό: «Αν είσαι ανάμεσα σε δύο πρόσωπα, διάλεξε το δεύτερο, γιατί αν ήσουν ευχαριστημένος με το πρώτο, δε θα σκεφτόσουν κανέναν άλλον». Δυστυχώς δεν είναι πάντα τόσο εύκολο. Αν τελικά το άτομο ερωτευτεί το «δεύτερο πρόσωπο», με το οποίο ένας δεσμός είναι απαγορευτικός, τι γίνεται; Γίνεται δυστυχισμένο είναι η απάντηση… Γιατί τα συναισθήματα δεν είναι δυνατό πάντα να ελέγχονται. Για αυτό είναι συναισθήματα και όχι λογική. Δε σκέφτεσαι, νιώθεις. Είναι αδύνατο να βάλεις φρένο στην καρδιά… Και αυτό συχνά φέρνει μπελάδες! Το διπλό ταμπλό δεν είναι εύκολο παιχνίδι, αφού στις δυσκολίες που ήδη υπάρχουν έρχονται να προστεθούν οι ενοχές. Οι οποίες είναι ικανές να τσακίσουν και τον πιο δυνατό. Αλλά κάθε πράξη έχει επιπτώσεις... Οι οποίες χρειάζονται κουράγιο για να αντιμετωπιστούν! 

Και ένα διάλογο με τον εαυτό του. Ο άνθρωπος είναι αναγακαίο να συνειδητοποιήσει την ηθική του. Τι συγχωρεί και τι όχι. Τι επιβάλλεται να διορθώσει. Όχι, δεν αρκούν οι ενοχές. Όχι, δεν αρκεί το «πάλι σκατά τα έκανα!». Τίποτα δεν αρκεί, αν το λάθος συνεχίζει να επαναλαμβάνεται, σε αντίστοιχες περιστάσεις, μόνο με διαφορετικά πρόσωπα. Ακόμα και αν οι άλλοι συγχωρούν το πρόβλημα υπάρχει. Οπότε αν ο καθένας επαναπαύεται στην υπομονή των άλλων, κάποια στιγμή θα τα βρει σκούρα…

Όπως και να έχει, η απιστία είναι αποτέλεσμα μιας σχέσης που ήταν όμορφη, μα έχει πια καταρρεύσει, ή μιας σχέσης που δεν είχε ποτέ όλα όσα χρειάζονταν.  Το θέμα είναι πώς την αντιμετωπίζει ο καθένας μετά… Πόσο ειλικρινής ή εγωιστής είναι… Αλήθεια, εσύ σκέφτηκες ποτέ τι θα έκανες σε μια τέτοια περίπτωση;
 

Oh, please don't be so fake!

Καλημέρα! :)
Η αλήθεια είναι πως χάθηκα για... Α, ναι! Για 9 ημέρες! Είχα σταματήσει τελείως να γράφω. Στην πραγματικότητα, όταν είμαι θλιμμένη, είμαι πολύ πιο παραγωγική! :Ρ Και έχω πολλά κείμενα από τότε, αλλά δε θέλω να σας μπερδεύω μια κρύο-μια ζέστη άλλο. Όχι περισσότερο από όσο κάνει η διάθεση μου από μόνη της! :Ρ Έτσι, λοιπόν, σας γράφω πάλι (όχι από ανάγκη) η ώρα 8 το πρωί. (Ενδεχομένως ήταν προτιμότερο να κάνω μία μίνι επανάληψη στην άλγεβρα που γράφω σε μια ώρα, βέβαια, αλλά ποιος έχει όρεξη;) Σας γράφω για 2 ώρες της ζωής μου πήγαν χαμένες χτες! Πήγα σε "πάρτυ". Ναι, ναι, ζήσαμε ιστορικές στιγμές! :Ρ Οι ηλικίες των παιδιών εκεί κυμαίνονταν στα 15-16, λίγο μικρότερα από εμένα δηλαδή. Από την ώρα που μπήκα μέσα στο σπίτι κατάλαβα ότι είχα κάνει βλακεία που πήγα. Μη σας πω από πριν να πάω... Με το που ανοίγω την πόρτα, που λέτε, βλέπω καμιά 20αριά μαντράχαλους να χαζεύουν ποδόσφαιρο. Τέλεια, σκέφτομαι, σαν αποβλακωμένα θα καθόμαστε. Επίσης είχε 4-5 άτομα γύρω από έναν υπολογιστή,  και οι υπόλοιποι 20 ασχολούνταν με τα κινητά τους και πού και πού αντάλλαζαν καμιά κουβεντούλα. Ακόμα πιο τέλεια, όπως καταλαβαίνετε, το μεγαλείο των ανθρώπινων σχέσεων στις μέρες μας! Τέλος πάντων, είχα 2 φίλες από τη σχολή μαζί, κάτι γινόταν. Έλα όμως που τη μία την ενόχλησαν οι φακοί εξαιτίας του φωτισμού και αναγκαζόμασταν να τρέχουμε κάθε 4 λεπτά στην τουαλέτα, γιατί, λέει δάκρυζε και έτρεχε το eye-liner. Γκρρρ! Αν και μεταξύ μας, τι έξω τι μέσα στην τουαλέτα, δε χάναμε και κάτι!Μέχρι που ανακαλύψαμε τι πάσχιζαν να κάνουν τα 4-5 άτομα που βρίσκονταν στον υπολογιστή, ο οποίος τώρα παρατηρούσα πως ήταν συνδεδεμένος με 2 τεραστίων διαστάσεων ηχεία! Οι τυπάδες ήταν οι D-J φυσικά! Αντιμετώπιζαν ένα τεχνικό πρόβλημα, αλλά για κακή, εμμμ, με συγχωρείτε, καλή μας τύχη εννοούσα, το είχαν πλέον λύσει! Και επιτέλους: Το πολυαγαπημένο ντουπ ντουπ ξεκίνησε να μου τρυπάει τα τύμπανα! Ξέρω ότι κάνω σαν γιαγιά 100 χρονών, αλλά βρε ψυχή μου, είναι μουσική αυτό το πράγμα;; Δεν έχει μελωδία, δεν έχει στίχους, άρα ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΛΟΓΟ ΥΠΑΡΞΗΣ! Και να πεις ότι χορεύανε, να πω εντάξει! Αλλά τι χορό να κάνεις με αυτό το πράγμα; Μόνο να κουνιέσαι λες και χτυπάς φραπέ μπορείς... Εντάξει, το παρακάνω τώρα, όταν βγαίνω και εγώ τα χορεύω αυτά, αλλά όχι πως είναι και ό,τι καλύτερο! :Ρ Το προσπερνώ όμως και συνεχίζω από τη φίλη που δάκρυζε λόγω φακών. Αφού την ενοχλούσε το φως, έκλεισα κάποια φώτα. Τι το ήθελα η δύσμοιρη;; Άρχισαν οι λατρεμένες φάσεις... Ένας ένας ξεκίνησαν... Ποτό και φάση, μόνο αυτό... Πειράζει που τα σιχαίνομαι όλα αυτά; Γίνεσαι λιώμα, πιάνεις όποιον βρεις και φασώνεσαι. Μετατρέπεσαι σε ζώο. Πού είναι τα συναισθήματα σας, γαμώτο; Αλλά τι λέω, ποιος νοιάζεται για συναισθήματα; Εγώ είμαι η υπερβολικά ρομαντική... Ας το αφήσουμε όμως ΚΑΙ αυτό. Από τη βαρεμάρα είπαμε να πάμε μια βολτούλα στο επάνω πάτωμα. Το αποκορύφωμα! Στο δωμάτιο της κοπελίτσας που είχε γενέθλια, είχαν μαζευτεί ένα σωρό κοπελιές που (ξανα)ίσιωναν το μαλλί! Μα είναι δυνατόν;; Βρίσκονταν με τόσους φίλους τους και το μόνο που έκαναν ήταν να ισιώνουν το μαλλί; Αυτό είναι το νόημα δηλαδή; Μόνο η εμφάνιση μετράει; Γιατί πια κανείς δεν περνάει καλά; Βαρέθηκα να τους βλέπω να υποκρίνονται! Εγώ χίλιες φορές προτιμώ να είμαι όπως είμαι και να ζω με την ψυχή μου! Να με αγαπούν ή να με μισούν, βρε αδερφέ, για αυτό που είμαι, όχι για το make-up μου... Να είμαι όσο πιο αληθινή μπορώ!



Και εδώ φαίνεται το ξεκάθαρο χάσιμο χρόνου μιας συνηθισμένης κοπέλας σήμερα! :Ρ 

Πολλά φιλιά! :)

Η πιο απέριττη κατάφαση

Ποτέ δε ρώτησες τι γίνεται και τι μπορώ

Ποτέ δε ρώτησες τι αντέχω

Ποτέ δεν είπες «σ’ αγαπώ»

Ποτέ δεν πήρες όσα έχω

Μονάχα είχες μια αγκαλιά

Χωρίς αιτίες, και απαιτήσεις

Χωρίς φωνές ούτε συγκρίσεις

Χωρίς να βγάζουμε μιλιά

 

Ήσουν απλά πάντα εκεί

Με το πιο κοινό σου «ναι»

Τόσο απλό και τόσο οικείο.

Άγγιζε πάντα την καρδιά,

Μ’ άφηνε στην πιο πικρή αλήθεια.

Και ας μην το θέλησες. Ποτέ.

Λέω να γίνω ολίγον τι μελό σήμερα! :Ρ

Αρχικά, όποιος βαριέται να διαβάσει το κείμενο, ας ρίξει μια ματιά στο κλιπάκι, είναι όμορφο! :)

Ξέρω πως είμαι υπερβολική πολλές φορές. Ξέρω πως είμαι από τα πιο γκρινιάρικα άτομα που μπορεί να συναντήσει κάποιος. Ξέρω πως δεν έχω λόγο να κλαίγομαι συνέχεια. Ξέρω πως συχνά γίνομαι κουραστική. Ξέρω πως σπάω τα νεύρα σε άτομα που αγαπώ πολύ. Ξέρω πως είμαι βαρετή. Ξέρω πως δεν έχω χιούμορ. Ναι, ναι, τα ξέρω όλα αυτά πολύ καλά! Και τέλος, ξέρω πως δεν έχω λόγο να είμαι δυστυχισμένη.

Και θέλω σήμερα να σας πω λίγες αλήθειες. Δεν ξέρω πόσοι θα το διαβάσουν αυτό. Ίσως μάλιστα να μην έχει σημασία. Το θέμα είναι πως σήμερα, έτσι, μέσα σε λίγα λεπτά, κατάλαβα κάποια πράγματα μετά από πολύ καιρό. Γκρίνιαζα για έρωτες κλπ έτσι δεν είναι; Γιατί άφησα κάποιον με τον οποίο ήμουν ερωτευμένη. Μάλλον ισχύει αυτό. Αλλά συνειδητοποίησα πως είναι καλά. Είναι πολύ καλά, είναι ευτυχισμένος, όπως δείχνει! Έχει βρει μια κοπέλα (η οποία φαίνεται να είναι πολύ εντάξει τύπος!) και είναι ερωτευμένος μαζί της, έχει αυτό που χρειάζεται, αυτό που του ταιριάζει! Όπως χάζευα, λοιπόν, μια φωτογραφία τους για να ζηλεύω το πόσο όμορφη είναι και πόσο πολύ δείχνει να την νοιάζεται (ναι, ναι, πολύ αξιολύπητο και παθητικό αυτό που έκανα, έχετε δίκιο!) ανακάλυψα αυτό το βιντεάκι, που είναι αφιερωμένο από εκείνη σε εκείνον… Και βασικά συγκινήθηκα πολύ. Το πιο σημαντικό όμως, είναι ότι κατάλαβα πόσο καλά είναι μαζί. Και ότι ενώ ένιωσα ένα κάποιο βάρος που δεν τα ζει αυτά μαζί μου, κατάλαβα πως δε με ενοχλεί που δεν είναι εδώ. Χαίρομαι που είναι καλά. Δεν είναι εκείνος που μου λείπει. Είναι όλα αυτά που ένιωσα μαζί του (όπως είπε και μια σοφή ψυχή σε ένα μέιλ!). Είναι ο έρωτας που μου λείπει! Όλα αυτά που σε ωθεί να κάνεις… Γιατί ο έρωτας είναι που κάνει αυτή τη γη να γυρίζει! :) Είναι πηγή έμπνευσης, είναι δημιουργία, είναι χαρά και πολλά πολλά άλλα πράγματα που δύσκολο να περιγράψει κανείς. Είναι αυτό που σε κάνει να αγαπάς κάποιον με όλες αυτές τις ατέλειες του. Για την ακρίβεια είναι αυτό που σε κάνει να βλέπεις όλες αυτές τις ατέλειες σαν το πιο υπέροχο πράγμα στον κόσμο! Επειδή, λοιπόν, ήταν ο πρώτος άνθρωπος που με έκανε να τα νιώσω όλα αυτά, πάντα θα τον κρατάω μέσα στην καρδιά μου. Και πάντα θα σχηματίζεται ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου όταν τον σκέφτομαι. Έτσι κρατάω όλες τις όμορφες αναμνήσεις από εκείνον και διώχνω όλη τη θλίψη που ένιωθα γιατί δεν τον έχω πλέον εδώ. Δεν τη χρειάζομαι, άλλωστε! Νομίζω το χαμόγελο μου ταιριάζει πολύ περισσότερο!

Κάπως έτσι! :Ρ

 

Σας φιλώ με την ελπίδα πως έχω πια συνέλθει!

 

Μια νύχτα αλλιώτικη... Μια νύχτα δική μας...

«Κοίτα; τ’ αστέρι εκείνο πέφτει»,

Σου είχα πει και εσύ μου γέλασες.

Δεν έκανες ευχή, δεν έμεινες στιγμή,

Μόνο μου χαμογέλασες.

Εγώ είδα στα μάτια σου

Είδα την νύχτα, είδα τη μέρα,

Είδα τη θάλασσα και τον αγέρα…

Ταξίδεψα.

Μετά όμως το ‘νιωσα και είπα θα φύγω

Και εσύ γέλασες, μου γέλασες ξανά…

Και δε με πίστεψες, είπες δε γίνεται,

Δεν μπορεί όλο αυτό να χαθεί στο πουθενά.

«Κοίτα;» σου είχα πει, «τ’ αστέρι εκείνο πέφτει»

Ήταν τ’ αστέρι μας.

 

Μπορείτε να γίνετε για λίγο παιδιά, παρακαλώ;

Ή ενήλικοι με φαντασία. Ή έφηβοι όχι δήθεν. Μπορείτε; Φυσικά και μπορείτε. Και ας ασχοληθούμε σήμερα με κάτι που αγαπώ πολύ… Λέω να σας πω ένα παραμύθι! Όχι, όχι, δε μου αρέσουν τα ξινισμένα πρόσωπα, σας ικετεύω… Ζήτησα να γίνετε για λίγο παιδιά. Είναι κρίμα να αφήνουμε την όψη μας αυτή πίσω… Τα παραμύθια είναι για μένα από τα πιο όμορφα λογοτεχνικά είδη… Δεν αναφέρομαι στη Χιονάτη και τη Σταχτοπούτα μόνο. Να ξέρετε κάτι: τα πιο ωραία παραμύθια είναι τα λιγότερο γνωστά! Είναι ό,τι πιο αγνό μπορεί να διαβάσει κάποιος… Δεν είναι τυχαίο που τα διαβάζουμε σε παιδιά! Μέσα από αυτά μαθαίνουν τις πιο σημαντικές αξίες της ζωής. Μαθαίνουν την αλήθεια. Είναι αυτονόητο ότι υπάρχουν και ανάξια λόγου παραμύθια… Μα κι αν έτυχε να διαβάσετε μόνο τέτοια μέχρι τώρα, μην τα απορρίπτετε! Μήπως όλα τα μυθιστορήματα που διαβάσατε ήταν αξιόλογα; Για μένα πάντως δεν ισχύει κάτι τέτοιο.  Μακρηγόρησα όμως… Θα σας διηγηθώ ένα δικό μου παραμύθι σήμερα. Προσοχή! Αν δε σας αρέσει, μην κρίνετε τα παραμύθια γενικά! :Ρ Όπως κάθε παραμύθι που σέβεται τον εαυτό του, λοιπόν, ξεκινάει κάπως έτσι…

Κόκκινη κλωστή δεμένη,
Στην ανέμη τυλιγμένη,

Ρίξε κλώτσο να γυρίσει,

Παραμύθι ν’ αρχινίσει!

Μια φορά και έναν καιρό, γεννήθηκε στη γη μας ένα κοριτσάκι, που το έβγαλαν Χρύσα. Ήταν όμορφο, με μάτια καταπράσινα και μαλλιά μαύρα σαν τον έβενο. Η Χρύσα δε γεννήθηκε όπως όλα τα παιδιά. Όταν την έβγαζαν απ’ την κοιλιά της μάνας της, της Ερατώ, δε χύθηκε στάλα αίμα. Μόνο θαλασσινό νερό και μύριζε η αρμύρα. Στα χέρια της έσφιγγε δυο κάτασπρα κοχύλια.

   Η Χρύσα μεγάλωνε. Και όσο μεγάλωνε, ζωήρευε. Ησυχασμό δεν είχε. Στη θάλασσα, που την έλεγε μάνα, πήγαινε συχνά. Μονάχα εκεί ημέρευε. Κολυμπούσε για ώρες, έφευγε μακριά και ονειρευόταν να ζούσε εκεί για πάντα. Η Ερατώ όμως τη φώναζε να φύγουν κι έτσι τα’ όνειρο χανόταν.

   Το σχολειό δεν το αγαπούσε. Φυλακή ήταν για εκείνη και σκοτούρα. Η Ερατώ τη μάλωνε. Να διαβάζει έπρεπε, λέει, να γίνει γιατρός. «Εγώ θα γίνω ναυτικός», της απαντούσε ‘κείνη, «θα ζω στη μάνα μου και θα γυρνώ τον κόσμο». Έπειτα έβγαινε στο μπαλκόνι και χάζευε τη θάλασσα. Καβαλούσε τα κύματα με τον νου της και έπιανε αλλού λιμάνια. Πόσο μικρά φαίνονταν τα βάσανά της τότε!

   Η Ερατώ αγαπούσε τη μικρή. Έτρεμε μην της φύγει. Ήξερε όμως πως δε γινόταν αλλιώς. Η Χρύσα ανήκε στη θάλασσα, ήταν η κόρη της. Η Ερατώ και κείνη τα ‘χανε συμφωνήσει. Θα γεννούσε τη Χρύσα και όταν το κορίτσι δεν άντεχε άλλο στη στεριά, θα της την έπαιρνε. Στη Χρύσα δεν το είχαν πει, όμως το ‘νιωθε. Έτσι ήταν πλασμένη.

   Μια μέρα, λοιπόν, ένιωσε να πνίγεται. Να πνίγεται στη στεριά. Να μην μπορεί να πάρει ανάσα. Θέλησε να πάει στη θάλασσα, να ηρεμήσει. «Πάω στη μάνα μου», φώναξε στην Ερατώ και βρόντηξε την πόρτα πίσω της. Η Ερατώ ένιωσε ένα τσίμπημα στην καρδιά. Η ώρα είχε πια φτάσει.

   Η Χρύσα έφτασε στην παραλία. Πέταξε τα ρούχα της και βούτηξε. Ευχήθηκε να μην ξαναπάει στη στεριά, να μείνει εκεί για πάντα. Κι η μάνα της δεν της χάλασε το χατίρι. Την πήρε μέσα της. Την έκανε κύμα λευκό. Γίναν ένα. Και έτσι το όνειρο της Χρύσας έγινε πραγματικότητα. Γυρνά τον κόσμο. Και είναι ευτυχισμένη. Τη στεριά δεν την νοστάλγησε ποτέ…

 

ΥΓ: Το παραμυθάκι γράφτηκε πριν από περίπου 3 χρόνια για τη μαμά μου. Ενδεχομένως τώρα να το έγραφα λίγο διαφορετικά, μα δε μου αρέσει να αλλάζω όσα έγραψα μικρή (ή μικρότερη, αν προτιμάτε! :Ρ)

 

Φιλιά!
 

Tears dry on their own...

Είχε ήδη κάνει μια μεγάλη βόλτα πριν να γυρίσει σπίτι και ας βιαζόταν πολύ. Είχε φτάσει στο συνηθισμένο σταυροδρόμι. Αριστερά ο σύντομος δρόμος. Δεξιά ο μεγαλύτερος. Είχε πραγματικά πολλά να διαβάσει, δε θα προλάβαινε. Επίσης δεξιά ήταν το στέκι του. Πιθανότατα ήταν εκεί. Για ακόμη μια φορά αδιαφόρησε για το διάβασμα και έστριψε δεξιά με γρήγορο βήμα. Ήθελε να τον δει. Και ας μην την έβλεπε εκείνος. Έτσι, για να πονέσει λίγο περισσότερο απλά… Ήταν πράγματι εκεί. Ένιωσε ένα σφίξιμο στην καρδιά της, στην ψυχή της, σε ό,τι και αν ήταν αυτό το πράγμα. Συνέχισε να προχωράει, με ένα δάκρυ να κυλάει απ’ τα μάτια της πλέον. «Άρτεμις!» άκουσε και γύρισε πίσω με μια ελπίδα μέσα της. Μα δεν ήταν κανείς φυσικά. Γύρισε σπίτι τρέχοντας και ξεκίνησε να γράφει με μανία. Ένα ακόμη δάκρυ… Κι άλλο… Κι άλλο… Μα δεν είχε σημασία. Θα στέγνωναν μόνα τους.

ΥΓ: Ναι, ναι, λίγη μελαγχολία ακόμη, δεν πειράζει! :Ρ

 

Ιδιαίτερη σχέση!

«Εγώ σε πιστεύω. Δε με νοιάζει αν κάνω λάθος για ακόμα μια φορά. Σε πιστεύω.», του είπε και έμεινε να ψάχνει την αλήθεια στο βλέμμα του.

Εκείνος δεν ήξερε τι να απαντήσει. Ήταν η μόνη που του είπε κάτι τέτοιο. Εκείνη, που την είχε προδώσει τόσες φορές. Έμεινε δίπλα του, όταν όλοι οι άλλοι τον είχαν εγκαταλείψει. Δεν μπορούσε να την καταλάβει. Ποτέ δεν μπορούσε να την καταλάβει.

«Γιατί;», ρώτησε μόνο, τελικά.

«Γιατί πιστεύω σε σένα. Γιατί θέλω να πιστεύω στην αλήθεια σου. Για την ακρίβεια… Στην αλήθεια που μπορείς να δώσεις.»

Όπως πάντα, η απάντησή της τον μπέρδεψε ακόμη περισσότερο.

Η κοπέλα μπορούσε τώρα να διακρίνει την ενοχή μέσα στα μάτια του. Την είχε και πάλι απογοητεύσει. Όχι μόνο αυτήν, μα και τον ίδιο του τον εαυτό.

«Λυπάμαι.», της είπε εκείνος μόνο και περίμενε να τη δει να απομακρύνεται. Δεν το έκανε.

«Και εγώ λυπάμαι. Λυπάμαι πολύ.»

«Γιατί, λοιπόν, δε φεύγεις όπως έκαναν όλοι οι άλλοι; Εσύ έχεις ένα λόγο παραπάνω άλλωστε.»

«Ξέρεις, ακόμα και όταν νιώθεις πως έχουμε απομακρυνθεί περισσότερο από ποτέ, εγώ θα είμαι εκεί για σένα. Μην ψάξεις να βρεις λογική αιτία σε αυτό. Εμείς οι δύο έχουμε δημιουργήσει μια σχέση γεμάτη λάθη. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα δικά σου. Μα είναι μια ιδιαίτερη σχέση… Και όσο περίεργο και αν σου φαίνεται, δε θέλω να τη χάσω.»

Θα μπορούσε να του πει και άλλα. Όμως αποφάσισε να φύγει. Και να τον αφήσει όπως πάντα με πολλά πολλά ερωτηματικά. Ήξερε πως δεν καταλάβαινε γιατί φερόταν έτσι. Εκείνος άλλωστε ενεργούσε πάντα με τη λογική και έκανε πέρα τα συναισθήματα. Ίσως πίστευε πως ήταν ερωτευμένη μαζί του. Δεν ήταν αλήθεια. Απλά τον αγαπούσε. Και ας την πλήγωνε συνέχεια. Με έναν τρόπο ιδιαίτερο και απέραντα αληθινό. Με έναν τρόπο που εκείνος δε θα μπορούσε να την αγαπήσει ποτέ.