Άρωμα Κρήτης (;)

Πρώτον και κύριον! Συγχαρητήριααα στα παιδάκια μας που πέρασαν! :)
Από εδώ τι έχουμε; Ελπίζω να πήγαν όλα όπως θέλατε!

Δεύτερον... Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει τελευταία και όλο την Κρήτη σκέφτομαι... Και οκ, σίγουρα αυτό που έγραψα, δε συγκρίνεται στο ελάχιστο με τις υπέροχες μαντινάδες των Κρητικών που λατρεύω, όμως μου βγήκε τελείως αυθόρμητα, ούτε κατάλαβα πότε γράφτηκε! :Ρ Και μπορεί να είναι κάτι πολύ συνηθισμένο, όμως αποφάσισα να μην αφήνω πια πολλά αδημοσίευτα, στο κάτω κάτω, τι αξία έχουν αν δε τα διαβάζει κανείς; Οπότε δικό σας! :)

ΥΓ: Από 1η Σεπτεμβρίου θα παρουσιαστούν τα Chrysalis' Awards, οπότε παραμείνετε συντονισμένοι! :Ρ

Σε ένα φεγγάρι μακριά

Εκεί θα σε ανταμώσω

Και τη μικρή μου την καρδιά

Με σένα θα ενώσω
 

Θα πάρω χώμα από τη γη

Χρυσάφι απ’ την ψυχή μου

Να δημιουργήσουν άγγελοι

Τον κόσμο σου μικρή μου

Κι αν δε θελήσεις μάτια μου

Μαζί μου εκεί να μείνεις

Θα πω να φτιάξουνε φτερά

Κι ας είναι να μ’ αφήνεις

Στα δυο σου μάτια μοναχά

Δάκρυ να μην κυλήσει

Γιατί η μαύρη μου καρδιά

Θα σπάσει, θα ραγίσει

Ας έχεις άλλον ν’ αγαπάς

Άλλον να σιγολιώνεις

Με ένα σου χαμόγελο

Τη θλίψη μου σκοτώνεις

Ξέρω δεν είμαι εγώ για σε

Αρχόντισσα, καλή μου

Ευχάριστα όμως θα ‘δινα

Για σένα ως τη ζωή μου!

Το τραγούδι απλά το λατρεύω! "Αχ, ζούμε οι άνθρωποι μες στο πουθενά, μα όταν βρισκόμαστε βγάζουμε φτερά και γεννιόμαστε ξανά!" Πόσο αλήθεια! Καλημέρες! :)

Μια βόλτα στην ψυχή του...

Βασικά... Δεν είναι καλό! Είναι όμως μια πρώτη προσπάθεια να γράψω κάτι πέρα από πεζό (οκ, πέρα από τα ποιηματάκια που έγραφα μικρή! :Ρ). Οπότε μη με κρίνετε πολύ αυστηρά...
Καλημέρα! :)

Βαδίζει σιγανά
Τ’ αστέρι του μακριά
Ο τόπος αδειανός
Ο κόσμος του μισός
Και ο άγγελος του φεύγει
Αργά.

Η θλίψη αδημονεί
Γύρω του να μπλεχτεί
Σ’ εκείνη δε θ’ αργήσει
Πια να αφοσιωθεί
Στα δίχτυα της θα μπλέξει
Οριστικά.

"Προσπάθησα να ‘ρθω"
"Δεν ήταν αρκετό",
Η ανάμνησή της λέει
Ο τόνος της τον καίει
Και εκείνος μόνο κλαίει
Σιγά.

Κάτι να γυαλίζει...

Αυτό δεν είναι που ψάχνουμε όλοι; «Κάτι να γυαλίζει, θέλεις πάντα και ας θυμίζει ό,τι πιο θαμπό μαζί και σκοτεινό…» Πραγματικά! Δεν έχει σημασία ο τρόπος που κάτι έχει αποκτηθεί πλέον, μόνο το γεγονός ότι αποκτήθηκε. Και αν δηλαδή κάποιος έχει χρήματα, τι σημαίνει; Αν έχει μείνει μόνος του εξαιτίας της προσπάθειας του να αποκτήσει όλο και περισσότερα; Αν δεν έχει με ποιον να τα μοιραστεί; Αν έχει διαφθείρει τόσο πολύ τον εαυτό του που δεν μπορεί να χαρεί με τίποτα; Αν έχει καταστραφεί;

-Λίζα! Πού είσαι; Η φωνή του ανήσυχη μέσα στην νύχτα. Τα μάτια του διάπλατα ανοιχτά και εξαντλημένα. Τα μαλλιά του ανακατεμένα και βρώμικα. Δεν μπορούσε να τη βρει. Τρεις ημέρες και δεν ήταν πουθενά. Είχε ψάξει ολόκληρο το νησί. Την πρώτη ημέρα νόμιζε πως τον κορόιδευε. Πως ήταν και η εξαφάνισή της ένα από τα πολλά σκέρτσα της. Από αυτά που την έκαναν τόσο χαριτωμένη… Μα όταν ήρθε το βράδυ ανησύχησε. Και ξεκίνησε να ψάχνει. Δεν καταλάβαινε. Είχαν κανονίσει να βρεθούν στην παραλία στις 11 το πρωί, όπως έκαναν σχεδόν κάθε μέρα. Εκείνη όμως δε φάνηκε, ούτε τότε, ούτε την επόμενη ημέρα. Φοβόταν πως κάτι κακό της συνέβη. Οι ψαράδες την είχαν δει τ’ αξημέρωτα ακόμη να περνάει από την παραλία. Μόνη.
Και όμως, ποτέ δεν ήθελε να είναι μόνη. Μια μέρα, μέσα στην αγκαλιά του Αλέξανδρου, είχε εξομολογηθεί το λόγο. Σε εκείνον, μόνο σε εκείνον. Είχε βιώσει τη μοναξιά στα έξι της χρόνια, όταν η μάνα της την εγκατέλειψε σε εκείνο το νησί. Μέχρι να τη βρει η Ρένα, το κοριτσάκι περιπλανιόταν μόνο στους δρόμους φωνάζοντας «μαμά». Αλλά η μάνα της ήταν πια μακριά. Και πατέρα δεν είχε γνωρίσει έτσι και αλλιώς ποτέ. Για αυτό και δεν άντεχε πια να μένει μόνη. Για αυτό και ο Αλέξανδρος φοβόταν τόσο πολύ…
-Ελένηηη!  Παιδί μου, πού είσαι; Ο καπετάν-Χάρης φώναζε με όλη του τη δύναμη. Ο Αλέξανδρος γύρισε προς το μέρος του. Ελένη ήταν η κόρη του. Εκείνη με το όμορφο γαλάζιο μενταγιόν.
Η Λίζα πολλές φορές το είχε ζηλέψει. «Θέλω να μου αγοράσεις ένα ίδιο.», του είχε πει μια μέρα. Αμέσως προσπάθησε να βρει κάτι αντίστοιχο. Πήγε στα καλύτερα κοσμηματοπωλεία. Δε βρήκε τίποτα. Έτσι, ρώτησε τον καπετάν Χάρη. «Είναι σπάνιο πετράδι, γιε μου, από το βυθό της θάλασσας. Και δεν είναι για πούλημα.», πρόλαβε την ερώτηση του Αλέξανδρου. Η Λίζα του θύμωσε και ύστερα έπεσε σε μελαγχολία. Είπε πως αν δεν μπορούσε να της το βρει, σήμαινε πως δεν ήταν αρκετά σημαντική για εκείνον… Λίγες μέρες αργότερα έμοιαζε να το έχει ξεχάσει, όμως… Έπειτα χάθηκε.
Είχε φτάσει πια στο τέλος της παραλίας. Εκεί που δεν υπήρχε ποτέ ψυχή. Αποκαμωμένος, αποφάσισε να προχωρήσει σε μια σπηλιά, για να καθίσει και να βρει λιγάκι την ανάσα του. Και εκεί την είδε. Η Λίζα καθόταν εκεί! Μια γαλάζια λάμψη έλουζε το λαιμό της.
-Λίζα, τι κάνεις εδώ;
-Δεν μπορώ να βγω έξω.
-Γιατί;
-Είναι δικό μου!
-Τι εννοείς;
-Είναι δικό μου, σου λέω!
-Ποιο;
-Δεν είναι πανέμορφο;
-ΠΟΙΟ;
-Το μενταγιόν μου.
-Λίζα, αυτό δεν είναι δικό σου, είναι της Ελένης.
-Δε θα το χρειαστεί άλλο.
-Σου το έδωσε;
-Όχι.
-Τότε πώς δε θα το χρειαστεί;
-Κοίτα!
Το χέρι της έδειχνε λίγο πιο πέρα, σε ένα σκοτεινό σημείο. Τα μάτια του είχαν θαμπωθεί από τη λάμψη του μενταγιόν και έτσι καθυστέρησε να καταλάβει τι ακριβώς έβλεπε. Μια κοπέλα βρισκόταν νεκρή. Η Ελένη. Γύρισε στη Λίζα. Τώρα παρατηρούσε τα κατακόκκινα χέρια της. Ήταν γεμάτα αίμα.
«Εγώ το έκανα.», Τα μάτια τας τον κοίταζαν όπως ένα παιδί που μόλις έκανε σκανδαλιά.
«Άξιζε όμως. Δε με νοιάζει και να πάω φυλακή. Μου πάει πολύ περισσότερο, από όσο πήγαινε σε εκείνη. Κοίτα πώς γυαλίζει!»
Περισσότερο όμως γυάλιζαν τα μάτια της. Τα χέρια της έτρεμαν. Του έδωσε ένα φιλί. Έπειτα ξάπλωσε δίπλα στην Ελένη. Το μόνο που είπε πριν κλείσει τα μάτια της για πάντα ήταν «Τώρα έχω αυτό που πάντα ήθελα: Κάτι να γυαλίζει!».

Η πιο ακριβοπληρωμένη τσούλα!

Αυτό δεν είναι που ονειρεύονται τα περισσότερα κοριτσάκια να γίνουν; Μπείτε σε μια τάξη του δημοτικού και κάντε την πολύ απλή ερώτηση «Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;». Ένα-δυο θα απαντήσουν «δασκάλα», άλλα δύο θα πουν «δεν έχω αποφασίσει ακόμα» και όλα τα υπόλοιπα θα πουν «τραγουδίστρια» ή «μοντέλο». Γιατί αυτό είναι το πιο ‘λαμπερό’.  Αυτό που θαυμάζουν όλα τα κοριτσάκια από πολύ πολύ μικρά. Και τα κοριτσάκια μεγαλώνουν και γίνονται έφηβες και τελικά ολόκληρες γυναίκες έχοντας ως πρότυπο όλους αυτούς τους λαμπερούς ανθρώπους που βλέπουν καθημερινά στην τηλεόραση. Και δεν καταφέρνουν όλα να γίνουν κάτι τέτοιο, γιατί δεν έχουν τα κατάλληλα προσόντα (δηλαδή ξεπερνούν τα 50 κιλά), είτε γιατί απλά δεν μπορεί όλος ο κόσμος να ακολουθήσει το ίδιο επάγγελμα. Ακόμα και έτσι όμως, έχουν χάσει πλέον όλη την ουσία. Δεν έχουν καμία επαφή με τον πολιτισμό και μόνος τρόπος διασκέδασης για αυτά είναι το ποτό και το ξενύχτι.  Κάθε Σαββατόβραδο (και όχι μόνο φυσικά), ντύνονται όσο πιο προκλητικά γίνεται και έπειτα χορεύουν ακόμη προκλητικότερα. Όχι, δε χορεύουν για να διασκεδάσουν, χορεύουν για να βρουν κάποιον να τις πηδήξει, είναι ξεκάθαρο! Και δεν έχει σημασία αν τα τραγούδια είναι ροκ, ή παραδοσιακά, ή κάτι άλλο βρε αδερφέ, αυτές τα χορεύουν σαν τσιφτετέλια! Ίσως γιατί μόνο αυτά είναι της (υπο)κουλτούρας τους.

Προσωπικά πιστεύω πως θα ήταν πιο πρακτικό να φορούσαν μια μπλουζίτσα που να έγραφε “fuck me”. Θα μπορούσαν να περάσουν το σωστό μήνυμα, χωρίς να με κάνουν να ανακατεύομαι βλέποντάς τες να χορεύουν το poison του Alice Cooper όπως θα χόρευαν το «ψεύτικα» της Πάολα. Και πέρα από αυτό, θα μάζευαν κατευθείαν επάνω τους όλους τους πέφτουλες που δε σε αφήνουν να χορέψεις με την ησυχία σου! Τα πράγματα θα ήταν γενικά πολύ πιο απλά.

Συγνώμη για την γκρίνια και τη (μικρή) δόση κακίας, αλλά κάπου έπρεπε να ξεσπάσω και εγώ! Ευχαριστώ για την υπομονή σας! :Ρ

Καλημέρα! :)

Είσαι αλλού, αναπνέω, υπάρχω!

Τα πράγματα είναι απλά, αν εσύ τα βλέπεις έτσι. Και τρομακτικά αν αυτό πιστεύεις, αντίστοιχα. Ε, λοιπόν εγώ είπα να τα δω απλά αυτό τον καιρό, αν και –μεταξύ μας, δεν είναι του στιλ μου! Και χαλάρωσα. Είπα πως αφού είναι έτσι τα πράγματα, θα τα αποδεχτώ. Και –πάλι μεταξύ μας, δεν είναι άσχημα στην πραγματικότητα. Μου ήρθαν πολλά πράγματα καλύτερα από ό,τι ήλπιζα. Εντάξει, άλλα μου ήρθαν πολύ χειρότερα, όμως δε θα σταθώ εκεί. Όχι σήμερα. Όχι πια εύχομαι!

Απλά… Η αλήθεια είναι πως θα ήθελα για μια τελευταία φορά να σου μιλήσω… Έτσι, για να μου φύγουν οι απορίες. Νομίζω δεν άξιζα την αδιαφορία που μου έδειξες. Ίσως γίνομαι υπερβολική, αλλά υποθέτω φταίει πως σε είχα τοποθετήσει πολύ ψηλά. Ψηλότερα από εκεί που μπορούσες να σταθείς μάλλον. Λάθος μου και πάλι, συγχώρεσε με.

Ένιωσα πολύ όμορφα μαζί σου, δεν τον ακυρώνω αυτό. Ούτε και ξεχνάω, σε αντίθεση με εσένα, το ξέρεις αυτό. Αλλά (καλώς ή κακώς;) τελείωσε. Καλή (καινούρια) αρχή σου εύχομαι λοιπόν, να πάνε όλα όπως τα θες. Και ακόμα καλύτερη σε μένα, γιατί ξέρεις κάτι; Την αξίζω!

Δική σου,
Chrysalis!

Ωωωωπ! Γράψε λάθος! Όχι πια δική σου...
Καλημέρα! ;)