If I don't make it... Someone else will stand my ground...

Η πόρτα έκλεισε κάνοντας εκκωφαντικό θόρυβο. Από το σπίτι ξεπετάχτηκε ένα κορίτσι. Άρχισε να τρέχει. Έκλαιγε. Διέσχισε τη γειτονιά προσπαθώντας να μη δώσει σημασία στα αδιάκριτα βλέμματα όσων είχαν κολλήσει τις μύτες τους στα τζάμια  των σπιτιών, περιμένοντας να δουν τι θα συνέβαινε μετά. Τους έκανε μια όχι και τόσο ευγενική χειρονομία και συνέχισε να τρέχει. Τους είχε βαρεθεί. Και δεν την ενδιέφερε ούτε στο ελάχιστο πόσο θα τη σχολίαζαν μετά. Κατευθύνθηκε προς την παραλία. Δεν είχε ιδέα τι θα έκανε εκεί, μα ένιωθε την ανάγκη να πάει. Ήταν καλοκαίρι και το θερμόμετρο είχε πιάσει αρκετά υψηλές θερμοκρασίες. Λουζόταν στον ιδρώτα. Δεν την ένοιαζε και πολύ. Πέρασε μέσα από το χωριό, πάντα τρέχοντας. Τον είδε. Καθόταν στο γνωστό του στέκι. Τα βλέμμα του έπεσε πάνω στο δικό της. Τον προσπέρασε, ίσως κάπως θυμωμένα. Μπορεί και να έφταιγε εκείνος που είχε φτάσει σε αυτό το σημείο. Έφτασε στην παραλία. Είχε κόσμο. Λογικό. Προσπάθησε να βρει ένα σημείο πιο απόμερο. Δεν ήθελε να δει κανέναν. Δεν ήθελε να τη δει κανείς… Τελικά εντόπισε ένα μέρος που δεν είχε ομπρέλες, άρα ο κόσμος ήταν ελάχιστος. Κάθισε στην άμμο κοιτώντας τη θάλασσα. Που ήταν ήρεμη. Και όμορφη, όπως είναι πάντα. Προσπάθησε να σκεφτεί. Αδύνατο. Ένιωθε να έχει καταρρεύσει. Είχε καταρρεύσει. Αυτό που ζούσε ήταν άδικο. Πολύ άδικο. Αλλά είχε υποσχεθεί στον εαυτό της πως θα άντεχε. Δεν κράτησε την υπόσχεση. Ξέσπασε. Και τώρα στο σπίτι της θα γινόταν ο κακός χαμός. Τα είχε χάσει όλα. Γιατί ξέσπασε τη λάθος στιγμή. Ή απλά γιατί ξέσπασε. Πάντως σε κάθε περίπτωση είχε κάνει για ακόμα μια φορά ένα τεράστιο λάθος. Πάλευε να επιλέξει ποια ήταν. Και οι επιλογές δεν ήταν ποτέ το φόρτε της. Από μια πλευρά, η τρυφερή της διάσταση. Εκείνη που δεν την ένοιαζε η δόξα και τα μεγαλεία. Εκείνη που δε λειτουργούσε με λογική. Μόνο με το συναίσθημα. Που ήθελε απλά κάποιον να αγαπάει, φίλους, γέλια και να βοηθάει τους γύρω της. Εκείνη που δεν ήθελε να έχει έννοιες, παρά μόνο μια απλή, ευτυχισμένη ζωή.

Μια μονότονη ζωή. Έλεγε έπειτα, όταν ξυπνούσε η πιο πεζή πλευρά της. Εκείνη που δεν μπορούσε να αρκεστεί σε μια απλή καθημερινότητα. Εκείνη που ήθελε να γίνει κάτι μεγάλο. Κάτι που οι άλλοι θα θαύμαζαν. Κάτι που θα τους έκανε όλους περήφανους. Που θα άφηνε τους πάντες να την κοιτούν με δέος. Κάτι που θα την έβγαζε από τη μιζέρια του χωριού. Και θα της χάριζε απλόχερα αξιοζήλευτες εμπειρίες.

«Αυτό είναι φτηνό!», διαμαρτυρόταν η ευαίσθητη πλευρά… «Ένας γυάλινος, εντυπωσιακός κόσμος, που αποθεώνει τα υλικά αγαθά και μηδενίζει τα συναισθήματα. Δεν είσαι εσύ αυτό! Δεν είσαι άνθρωπος που θέλει ψεύτικη ευτυχία!»

Και έτσι συνεχιζόταν ο διάλογος… Ίσως να μην ήθελε ψεύτικη ευτυχία, ίσως να καταλάβαινε ότι όλα αυτά δεν είχαν καμιά σημασία… Όμως ήθελε τόσο πολύ να κάνει περήφανους όλους όσους πίστευαν σε εκείνη… Και ήταν πολλοί! Από όταν ήταν μωρό ακόμη, πίστευαν πως είχαν να κάνουν με μια ιδιοφυία! Εκείνη ήξερε ότι δεν ήταν κάτι τέτοιο. Μα ήθελε πολύ να γίνει. Δεν ήθελε να τους απογοητεύσει. Ήθελε να κάνει πραγματικότητα τις προσδοκίες τους.

Ίσως ήταν και δικές της προσδοκίες. Ποτέ δεν της άρεσε ο τύπος γυναίκας που μένει σπίτι, φροντίζει τα παιδιά, το σύζυγο και τακτοποιεί το σπίτι. Όχι, όχι, αυτό σίγουρα της προκαλούσε αηδία. Και δεν ήθελε να μείνει σε εκείνο το χωριό. Προτιμούσε να σπουδάσει νομική και να φύγει. Και έπειτα θα έκανε και οικογένεια. Μα δεν ήξερε ότι για να σπουδάσει νομική έπρεπε, λέει, να στερηθεί άλλα πράγματα. Είχε διάβασμα. Πονούσε που έπρεπε να  φέρεται έτσι... Μα δεν είχε το θάρρος να υποστηρίξει αυτό που ήθελε. Ήταν δειλή, πραγματικά δειλή. Και δεχόταν σιωπηλά όλα όσα της έλεγαν. Και ας διαφωνούσε κάποιες φορές. Δεν ήθελε να χαλάει χατίρια. Μα τελικά δεν άντεξε. Και να τη τώρα, μόνη της στην παραλία, έπειτα από έναν τρομερό τσακωμό. Επόμενο ήταν, αφού είπε όλα όσα σκεφτόταν. Δεν ήθελε να γυρίσει πίσω. Ο φόβος είχε επιστρέψει. Μια φορά μόνο μπόρεσε να πει αυτά που ήθελε. Μα τι σημασία είχε; Τώρα το μετάνιωνε και πάλι. Θα γύριζε σπίτι. Θα έλεγε συγνώμη και θα συμβιβαζόταν και πάλι. Έτσι γινόταν πάντα. Έτσι ήταν εκείνη.

Πάει καιρός που σταμάτησα να ελπίζω... Ποιος είμαι εγώ που θα τα αντέξω όλα αυτά;

Αγαπητέ Ρας!
Είχες κάνει κάποια στιγμή παράπονο που δεν ήσουν σε ένα υστερόγραφο, αν θυμάμαι καλά (και θυμάμαι πάντα καλά :Ρ)! Λοιπόν ορίστε ολόκληρη ανάρτηση για την αφεντιά σου! Βασικά... Με αφορμή την αφεντιά σου και το συγκεκριμένο στίχο!

Λοιπόν η αλήθεια είναι πως οι καιροί που ζούμε δεν είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικοί! Ίσως δεν είναι καθόλου, αλλά τέλος πάντων... Συνεχώς ακούμε πράγματα που μας κόβουν τα φτερά. Άνθρωποι απελπισμένοι... Τα γεγονότα λένε στον καθένα μας να αφήσει πίσω τα όνειρά του και να προσπαθήσει απλώς να επιβιώσει. Με όποιον τρόπο μπορεί. Η ελπίδα μοιάζει απαγορευτική μέσα σε όσα ζούμε. Νιώθουμε αδύναμοι. Αδύναμοι μπροστά σε ένα σύστημα απολιθωμένο, που όλοι ξέρουμε πως με το παραμικρό θα καταρρεύσει και θα μας πλακώσει.  Μα αφού το ξέρουμε, γιατί δεν το αλλάζουμε; Μα γιατί είναι αυτή η "παγκόσμια εξουσία". Το πρόβλημα δεν υπάρχει μόνο στην Ελλάδα, υπάρχει παντού. Και δεν έχει να κάνει με χρήματα, έχει να κάνει με αξίες. Ή μάλλον έχει να κάνει με τα χρήματα, που έχουν μετατραπεί σε αξίες. Οι ηθικές αξίες έχουν πλέον εξαφανιστεί. Κανείς δεν νοιάζεται να βάλει ένα στόχο και να παλέψει να τον κατακτήσει. Βασικά ο στόχος όλων είναι το χρήμα και η δόξα. Μα ούτε και για αυτά θέλει κανείς να κοπιάσει. Όλοι επιθυμούν να απολαμβάνουν τη χλιδή χωρίς προσπάθεια. Και δεν καταλαβαίνει κανείς πως δεν είναι αυτό το θέμα. Δεν είναι τα μεγάλα λόγια, ούτε τα χρήματα το θέμα. Ποιος αγόρασε ευτυχία; Μάθετε όλοι εσείς εκεί έξω πως η ευτυχία ούτε πωλείται, ούτε αγοράζεται! Χαρίζεται... Από άτομα που μας αγαπάνε. Μα τα άτομα αυτά δεν υπάρχουν, αν δεν προσπαθήσεις να είσαι κοντά τους. Αν δεν τους αφιερώσεις χρόνο...
Τέλος πάντων εγώ ήθελα να καταλήξω στο ότι ελπίδα υπάρχει. Όποιος θέλει να αντέξει τα καταφέρνει. Όποιος θέλει να πετύχει, το ίδιο. Δε λέω να πετύχει ως επιχειρηματίας. Λέω να πετύχει στη ζωή του... Να βρει το νόημα. Μα αν χαθεί η ελπίδα, δε γίνεται τίποτα. Αν χαθεί η ελπίδα, είναι όλα χαμένα.-

Don't bother... I'll be fine!

Γεια σας και πάλι!
Ναι, η αλήθεια είναι πως θα έπρεπε να διαβάζω τώρα, αλλά πριν μου την πείτε, θα σας πω εγώ έναν πολύ σοβαρό λόγο που δεν το κάνω... ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΡΕΞΗ! Καμία! Οκ, μπορεί να μη σας έπεισα... Αλλά και να προσπαθήσω τώρα, δε θα συγκεντρωθώ. Η αλήθεια είναι πως δεν πάω και πολύ καλά τελευταία, πχ το πρωί ξυπνάω με κέφια, συνεχίζω το μεσημέρι με νεύρα, το απόγευμα βαριέμαι, το βράδυ μπορεί να είμαι πάλι εντάξει. Και όχι πάντα με αυτή τη σειρά! :P 
Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι αφού δεν έχω όρεξη, βούλιαξα κανά δύωρο στο κρεβάτι χαζεύοντας το χαζοκούτι (που όμως είχε ωραία ταινία!) και τώρα αποβλακώνομαι στον υπολογιστή βλέποντας τη θεά Shakira και τη σωματάρα της! Μπορεί να μην ακούω τέτοια μουσική συνήθως (προτιμώ ροκ, έντεχνο και εναλλακτικό) αλλά οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι:
1ον, είναι ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ!
2ον, τα τραγουδάκια είναι ανεβαστικά! :)
Και βλέποντας όλα αυτά τα βίντεο κλιπ, αποφάσισα ότι πρέπει επιτέλους να ασχοληθώ και πάλι με τον εαυτό μου. Έχω πάρει 5 κιλά από τότε που συνέβη το... συμβάν τέλος πάντων! :P
Αυτά ΠΡΕΠΕΙ να φύγουν. Για αυτό και εγώ τώρα θα πάω να κάνω γυμναστική, αφού έχω παραμελήσει πολύ τον εαυτό μου τελευταία. Και μετά μπορεί και να διαβάσω λίγο! Αλλά να βγω λίγο από αυτή την τραγική κατάσταση! Άρα κλείνω επιτόπου το κομπιούτερ και πάω. Οκ, 9μιση το βράδυ δεν είναι η ιδανική ώρα για γυμναστική, αλλά τώρα μου ήρθε! Και μετά τις εξετάσεις θα αρχίσω και δίαιτα. Όχι αυστηρή, πιο πολύ σωστή διατροφή θα είναι! Και θα γίνω επιτέλους άνθρωπος! :)

Άσχετο! Ξέρατε ότι τα μούρα έχουν διαφορά από τα βατο-μουρα;;; Εγώ δεν το ήξερα! Σας διαβεβαιώ ότι τα δεύτερα είναι άθλια! :P

Σας αφήνω να χαζέψετε τη Shakira!
Kαλό βράδυ!

Ένα τραγούδι ακόμα... Μ' ακούς;

 

Χθες πήγα βόλτα στην παραλία… Ξέρεις, απόγευμα, βραδάκι σχεδόν… Ήταν ήρεμα, όπως κάθε φορά… Είναι κάπως περίεργο το συναίσθημα να βρίσκεσαι εκεί κατά το σούρουπο. Όλες αυτές οι παραλίες που από το πρωί μέχρι τις πέντε έξι είναι πήχτρα, το βράδυ είναι σχεδόν έρημες… Πραγματικά μαγικό το να βρίσκεσαι εκεί τέτοια ώρα… Γαλήνη… Εδώ και χρόνια πηγαίνω, όταν δεν είμαι καλά… Κάποιες φορές κάθομαι στις ξαπλώστρες και ακούω μουσική, άλλες κάνω βόλτα εκεί που σκάει το κύμα… Όπως χτες, που η τρελή αν και ήμουν ντυμένη με μακρύ τζιν και σταράκια, πήγα και έγινα μούσκεμα… Ήταν όμορφα! Σε σκεφτόμουν… Χάζευα και σε σκεφτόμουν…

(Σε αυτό το σημείο βάζω μια μικρή παρένθεση, για να πω ότι η ηλίθια χάζευα κοιτώντας σε ένα τουρίστα χωρίς να το έχω πάρει είδηση και φαινόταν σαν να του κάνω καμάκι του ανθρώπου! Γαμώτο! Τρίτη φορά το παθαίνω! :P Κλείνει η παρένθεση και συνεχίζω από εκεί που το άφησα!)

Στις αρχές που μιλούσαμε, είχαμε πει ότι όταν ερχόσουν θα πηγαίναμε βόλτες παρέα δίπλα στη θάλασσα που τόσο μου αρέσει…. Σου είχα παραγγείλει και μια πανσέληνο, θυμάσαι; :P Σκέφτηκα πολλές φορές να σε πάρω τηλέφωνο, όσο ήμουν εκεί. Δεν το έκανα. Βασικά… Δεν ήξερα και τι να σου πω, ήθελα απλά να σε ακούσω. Ούτε το λόγο ξέρω. Δε θέλω πια να είμαι μαζί σου έτσι και αλλιώς… Σκέφτηκα πολλά πράγματα, δεν ήταν η σωστή στιγμή… Δηλαδή… Πφφ, τέλος πάντων, δεν έχει να κάνει μαζί σου πάντως… Αλλά καμιά φορά μου λείπεις πολύ… Σε χρειαζόμουν λίγο ακόμα, υποθέτω… Και όταν ακούω αυτό το τραγούδι σε σκέφτομαι… Δεν ξέρω τι θέλω… Για αυτό και δε σε πήρα τηλέφωνο τελικά. Τι να σε μπλέκω, έτσι και αλλιώς έχουμε τελειώσει. Γιατί να σε παιδεύω και εσένα; Μια χαρά παιδεύομαι μόνη μου! :P

Ναι, ξέρω, είχα πει πως είμαι καλύτερα και τώρα φαίνεται πως πάλι τα γυρνάω. Όχι, δεν είναι έτσι… Καλά είμαι! Αλλά καμιά φορά νιώθεις την ανάγκη να σκεφτείς όσα πέρασαν, όσα έκανες, όσα είσαι… Δε στενοχωριέμαι πια, ίσως είναι καλύτερα έτσι. Οκ, σε κάποια θέματα σίγουρα δεν είναι, αλλά δεν πειράζει! Λογικό είναι να μην είναι όλα ρόδινα… Σχέση πάντως δε θέλω. Χόρτασα από αυτό το ζήτημα προς το παρόν, να μου λείπει κάτι άλλο!

Life looks better in spring!

Είναι αλήθεια... Την άνοιξη όλα είναι πιο όμορφα! Η φύση είναι όμορφη... Και μας στέλνει δύναμη! Φτάνει εμείς να τη δεχτούμε! Να δούμε την ομορφιά, από εμάς εξαρτάται... Εγώ η χαζή είχα κλείσει τα μάτια σε κάθε τι ωραίο και φωτεινό! Μα αρχίζω να ξυπνάω... Καθόμουν στο κρεβάτι και κοίταζα έξω. Δεν είχα ποτέ κάποια ιδιαίτερη θέα, απέναντι βρίσκεται ένα σπίτι, δίπλα άλλο ένα. Πριν κανένα χρόνο στο διπλανό σπίτι είχαν φυτέψει ένα γιασεμί. Ένα μικρό, τιποτένιο γιασεμάκι ήταν τότε... Δεν είχε λουλούδια, δεν είχε τίποτα. Τώρα πια έχει γίνει τεράστιο και είναι γεμάτο ανθάκια! Τα αγαπημένα μου λουλούδια! Και όμως, τόσο καιρό δεν το είχα παρατηρήσει. Ήμουν πολύ θλιμμένη για να δω οτιδήποτε άλλο. Δεν είναι βλακεία; Δεν αξίζει να στενοχωριόμαστε για τίποτα. Όλα φτιάχνουν. Ή μήπως φτιάχνει η δική μας αντιμετώπιση; Μμμ... Ξέρετε κάτι; Δεν έχει καμιά σημασία! Η ζωή είναι όμορφη αν το θελήσεις! Όχι, δεν άλλαξα έτσι ξαφνικά... Ναι, ακόμα πονάω όταν σκέφτομαι κάποια πράγματα... Αλλά προσπαθώ να μην τα σκέφτομαι! :P
Να περνάτε όμορφα όλοι σας! "Μάθε να βλέπεις την ομορφιά μέσα στην ασχήμια!" έτσι λέει στον "Πιανίστα" και πιστεύω πως αυτό ακριβώς πρέπει να ακολουθούμε! Ίσως να μην είναι εύκολο, μα αν σκεφτούμε τι δείχνει η ταινία... Για μας θα έπρεπε να είναι piece of cake!!
Σας χαιρετώ! :)

We know it's over... But it doesn't matter anymore!

Θα 'θελα να ευχαριστήσω... Αυτό που έρχεται!

Λοιπόν, σήμερα πήραμε ελέγχους. Και δόξα τω Θεώ, πήγα πολύύύ καλά! Ευτυχώς, γιατί δεν άντεχα να τα ακούσω και γιατί "ήθελες και έρωτες, πάρ'τα τώρα!". Οπότε τώρα πρέπει απλά να ξεσκιστώ στο διάβασμα, να πάω καλά και στις εξετάσεις. Αν ποτέ καταφέρω να συγκεντρωθώ, θα είμαι ευτυχισμένη!

Όπως και να έχει... Μάλλον είμαι καλύτερα πια! Το πήρα απόφαση, αφού ήρθαν έτσι τα πράγματα, θα είμαι καλά με όσα έχω. Και ανυπομονώ να έρθει κάτι καινούριο. Δεν ήμουν ποτέ η κοπέλα που ονειρευόταν μια σοβαρή σχέση, που θα πήγαινε σε γάμο και μετά θα ήταν ευτυχισμένη με παιδάκια κλπ κλπ κλπ... Καλά, το πήγα μακριά το θέμα, αλλά αφήστε με να παρηγορηθώ! :P
Θα 'θελα να ευχαριστήσω αυτό που έρχεται, λοιπόν. (Ας το καλοπιάσουμε, να έρθει τίποτα φυσιολογικό :P) Μα ό,τι και να είναι... Καλώς να έρθει. Εδώ είμαι να το αντιμετωπίσω! Δε με ενδιαφέρει, αντέχω... Το έμαθα πια το παραμυθάκι, μόλις νιώθεις καλά, σου έρχεται κατακέφαλα το καινούριο πρόβλημα και πάλι από την αρχή. Ε, τι να κάνουμε! Το θέμα είναι να μην το παίρνεις στραβά. Εγώ δεν ξαναχαλιέμαι για τίποτα! Τέλος. Ειδικά για αγάπες και λουλούδια. Δεν είναι και τόσο σημαντικά.-

ΥΓ: Αλεξάκη ευχαριστημένος;;; :P

 

You're frozen when your heart's not open...

Αυτό ήταν, λοιπόν... Πάγωσα... Τελικά χάνω περισσότερα από όσα περίμενα. Έτσι κάνω πάντα. Για να μην πονάω, προσπαθώ να παγώνω τα συναισθήματα. Και έτσι δεν έχω κάτι να παρουσιάσω. Για άλλη μια φορά κενό. Και όταν χορεύω, δεν υπάρχει τίποτα. Δε βγαίνει καμία απολύτως ενέργεια. Χάθηκε και αυτή. Δεν έχω τίποτα...

 

 

Τίποτα σημαντικό...

Δεν έχω κάτι ιδιαίτερο να πω... Τα έχω πει όλα πολλές φορές. Έχω καταντήσει αηδία για την ακρίβεια! :P
Οπότε απλά απολαύστε ένα υπέροχο τραγούδι, από μια πραγματική ερμηνεύτρια. Με εκφράζει απόλυτα αυτή την περίοδο...

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
Γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο;
Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ' το μετά γνωρίζω
Αν είχα θάρρος για να πω το "έλα"
τώρα δε θα 'χα τη φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρη η τρέλα
Αν είχε σώμα θα 'ταν πάλι ψέμα.
Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο
σαν να χορεύουνε με τη σιωπή μου
κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου
μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ' όποιον μου εξηγήσει
να 'χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει...
Τίποτα σημαντικό.
Ζω μονάχα εν λευκώ...

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
καλά τα λεν οι έγχρωμοί μου φίλοι
το πρόβλημά μου η υπερβολή μου
κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει
Αν είχε το θάρρος να φανεί ο λόγος
τώρα δε θα 'τανε φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρο ο φόβος
Αν είχε σώμα θα 'ταν σαν κι εμένα.
Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις.

Και σε λυπούνται που δεν το 'χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.
Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να 'ναι σαν κι εμένα...
Τίποτα σημαντικό...
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....

Mirror on the wall...

Ένας καθρέφτης… Σχηματίζεται το είδωλο ενός κοριτσιού, εκεί, γύρω στα 16. Όμορφο; Αυτό το καθορίζει ο καθένας σύμφωνα με τα γούστα του. Προσωπικά όχι, ποτέ δεν το θεώρησα όμορφο. Καστανά μαλλιά, κοντοκουρεμένα πλέον. Μάτια καστανόμαυρα –θλιμμένα; Πρόσωπο που κάθε έκφραση μοιάζει αταίριαστη επάνω του. Καμιά φορά φωτίζει μόνο, αν χαμογελά -μα αυτό τώρα πια σπάνια συμβαίνει. Σώμα που κάποτε είχε ιδανικές αναλογίες. Όχι πια. Μα φτάνει με την εμφάνιση.

Το κορίτσι στον καθρέφτη κινείται. Κινούμαι και εγώ. Με κοιτάζει. Με λυπάται, νομίζω. «Δεν μπορείς να λυπάσαι τον εαυτό σου», του λέω. «Μα δεν είμαι εσύ», μου απαντά όλο απαξίωση. «Σε άφησα από τη στιγμή που άλλαξες τον εαυτό σου, τα όνειρα σου. Εγώ δε θέλω να είμαι αξιοθρήνητη!», συνεχίζει, χωρίς να νοιάζεται που με πληγώνει. «Είσαι σκληρή.», της λέω μόνο και κάνω να φύγω. Δεν μπορώ να ακούσω άλλα και ας ξέρω πως έχει πολλά να μου πει. «Δεν μπορείς να φύγεις και το ξέρεις. Δεν μπορείς να ξεφύγεις από μένα, πάντα θα είμαι μέσα σου. Πάντα θα με ακούς, πάντα θα ακούς τον πραγματικό σου εαυτό. Όσο και να προσπαθείς να με κρύψεις, να με απομονώσεις σε αυτό τον καθρέφτη. Ποτέ δε με αγάπησες. Μα ούτε και πρόκειται ποτέ να αγαπήσεις αυτό που προσπαθείς να γίνεις. Είναι ψεύτικο. Και εσύ θες αλήθεια.»

Την ακούω. Έχει δίκιο. Αλλά δεν έχει σημασία. Έχω πια αποφασίσει. Γυρίζω πίσω. Την κοιτάζω ξανά. Συνεχίζω να πιστεύω πως είναι άσχημη. Δε θέλω να την έχω μαζί μου πια. Μόνο μπελάδες δημιουργεί. «Θα σε σπάσω.», της λέω και πριν προλάβει να μου απαντήσει, την πιάνω και την πετάω στο πάτωμα. Τα γυαλιά πετάγονται και με πληγώνουν σε όλο μου το σώμα. Αίμα. Δεν αντέχω το αίμα. Φοβάμαι. Κλαίω. Πονάω. Αλλά έσπασε. Είμαι ελεύθερη. Τρέχω στο μπάνιο να ξεπλύνω όλο εκείνο το αίμα. «Τόσο απλό νόμιζες πως ήταν;», ρωτάει ειρωνικά. Είναι εκεί και με κοιτάει επίμονα. Το κορίτσι είναι γεμάτο αίματα, αλλά πάντα εκεί. Όπως και σε κάθε καθρέφτη. Και ξέρει. Με ξέρει.

My life gets kinda boring...

Διάβασμα... Σχολείο... Σπίτι... Τέσσερις τοίχοι να με πνίγουν. Δεν έχω κουράγιο... Δεν έχω όρεξη... Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως είμαι καλά... Δεν μπορώ... Ακούω τον εαυτό μου σε κάθε ευκαιρία να γελάει δυνατά, να προσπαθεί να πειστεί ότι είναι  ευτυχισμένος... Δεν καταλαβαίνω... Δεν ξέρω τι θέλω... Χάνω τους φίλους μου, δεν μπορώ να είμαι μαζί τους... Συνεχώς με άλλη παρέα είμαι... Δεν είναι το στιλ μου αυτό... Δύσκολα συγκεντρώνομαι να διαβάσω... Αλλά σιγά σιγά τα καταφέρνω. Πρέπει να τα καταφέρω. Σήμερα με φώναξε ο μπαμπάς μου να μιλήσουμε... Νόμιζα θα έλεγε κάτι σε στιλ ότι βλέπει πως είμαι λυπημένη. Ότι δεν το δείχνω, μα το κατάλαβε. Τελικά ήταν κάτι άσχετο, αν θέλω βοήθεια στα μαθηματικά ήταν... Κανείς δεν το καταλαβαίνει, μάλλον είμαι καλή ηθοποιός τελικά. Μα κάποιες στιγμές λυγίζω. Και κλαίω... Δε μου αρέσει που βλέπουν οι άλλοι τις αδυναμίες μου.

Δεν ξέρω αν ήθελα να συζητήσω μαζί του για το "θέμα". Θα τσακωνόμασταν ξανά, ξέρω ότι δεν μπορεί να καταλάβει. Απλά δεν μπορεί. Δε θέλω τίποτα... Μόνο να φύγω... Να τα αλλάξω όλα. Όλα από την αρχή... Έχω βαρεθεί...

Τι κυνηγάς; Ποια γη σε θέλει; Ποιον εαυτό γυρεύεις;

Έρχονται στιγμές στη ζωή μας που έχουμε να κάνουμε κάποιες επιλογές. Είναι σημαντικές

 εκείνες οι στιγμές. Στιγμές που έπειτα καθορίζουν τη ζωή μας. Συχνά πονάνε... Για να επιλέξεις ένα δρόμο, πρέπει να εγκαταλείψεις έναν άλλο. Δεν ξέρεις πού θα σε έβγαζε, για αυτό καμιά φορά εύχεσαι να μπορούσες να αλλάξεις την επιλογή σου. Μα πρέπει να έχεις στον νου σου ότι ίσως έκανες το σωστό. Σταμάτα να κατηγορείς τον εαυτό σου... Και αν τελικά πιστεύεις πως έχεις κάνει λάθος, βρες το κουράγιο να γυρίσεις πίσω. Και να πάρεις άλλο δρόμο. Δώσε στον εαυτό σου μια δεύτερη ευκαιρία. Πίστεψε πως την αξίζεις. Μόνο εσένα έχεις. Και αν κανένας από τους υπαρκτούς δρόμους δε σου ταιριάζει, δημιούργησε το δικό σου. Έχεις το δικαίωμα. Βρες τη δύναμη. Για το καλό σου...

Γιατί ο δρόμος σου, στην πραγματικότητα είσαι εσύ. Όλο σου το είναι... Μα το τραγούδι τα λέει καλύτερα... Απόλαυσέ το!

 

We're not dumb... And we're not blind...

Γεια σας!
Είμαι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσω ότι η παρούσα ανάρτηση ΔΕΝ περιέχει γκρίνια!! Το πρόγραμμα του ΣΚ έχει εκλογές, αν δεν κάνω λάθος. Όχι, δεν ψηφίζω ακόμα. Δεν έχω και καμιά πρεμούρα, δηλαδή! Και δε μου αρέσει να αναμειγνύομαι με τα πολιτικά, μοιυ φαίνεται ανούσιο. Χρόνια τώρα η κατάσταση είναι ίδια, μόνο πρόσωπα αλλάζουν. Δε μου αρέσει η μεγαλοστομία, προτιμώ τις πράξεις. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι όλο λόγια, λόγια, λόγια... Αμφιβάλλω αν ξέρουν οι ίδιοι τι λένε. Για αυτό δεν ασχολούμαι μαζί τους. Ξέρω πως πρέπει να αρχίσω να το κάνω σιγά σιγά. Απλά για να ξέρω τι μου γίνεται. Να έχω περισσότερα επιχειρήματα, για να εκφράζω πόσο τιποτένιοι είναι οι περισσότεροι... Δεν είναι απαραίτητο να τους ακούσω για να έχω γνώμη βέβαια... Βλέπω τα αποτελέσματα της πολιτικής τους κάθε μέρα. Δεν έχω να πω κάτι για το τι να ψηφίσει ο καθένας, για τα μάτια του κόσμου είναι οι εκλογές έτσι και αλλιώς. Και βασικά δεν είχα σκοπό να γράψω κάτι για το θέμα. Αλλά όπως άκουγα μουσική, έτυχα στο τραγουδάκι της P!nk που θα ακούσετε σε λίγο... Και τα λέει πολύ ωραία... Νομίζω αξίζει να το ακούσετε και εσείς... Έτσι, απλά... Και ας ευχηθούμε να πάνε τα πράγματα καλύτερα. Ούτε να βρίσω θέλω τους πολιτικούς, ούτε τίποτα. Μόνο να πω ότι λυπάμαι. Μόνο αυτό. Άκου, λοιπόν, dear Mr. President... Άκου και εσύ... Κυρίως εσύ... Όποιος και αν είσαι...

Δεν είναι τίποτα μου λες… Μια γρατζουνιά για να θυμάσαι!

Γεια σας και πάλιι! Ξέρω πως είχα πει τέρμα η γκρίνια... Και δε θα το ανέβαζα αυτό... Το έγραψα χτες, γιατί δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Το χρειαζόμουν. Και σας το παρουσιάζω. Και ας ξέρω ότι έχω ζαλίσει το σύμπαν ολόκληρο. Αλλά τέλος πάντων, αυτή είμαι, αυτά νιώθω, αυτά γράφω! Ευχαριστώ πολύ για την υπομονή που κάνετε! :)

Αυτό έχω και εγώ υποθέτω… Μια γρατζουνιά! Ίσως κάπως… Βαθιά! Αλλά δεν παύει να είναι παρά μόνο μια γρατζουνιά. Για να θυμάμαι… Θα θυμάμαι, είναι σίγουρο. Πόνεσα, έκλαψα, γκρίνιαξα, φώναξα, ούρλιαξα, φτάνει. Πληγώθηκα. Αλλά και αυτό μέσα στο κόλπο είναι, σωστά; Πάμε καλά, μου περνάει. Μπορεί και να μην ήταν τόσο τρομερό. Απλά εγώ πάντα μεγαλοποιώ τα πράγματα. «Το πρόβλημα μου η υπερβολή μου» που λέει και η Μποφίλιου. Σου το είχα πει, θυμάσαι; Λυπάμαι που μας έκανα τόσο σκατά. Merd που λέει και η αδερφή μου! Όλος αυτός ο θυμός και τα νεύρα που έβγαλα απέναντι σου, δεν ήταν παρά μόνο ένας μηχανισμός άμυνας. Ήξερα ότι εσύ δε φταις σε τίποτα. Βασικά… Ήθελα να ρίξω κάπου το φταίξιμο και την πάτησες εσύ. Ενώ δεν έκανες κάτι κακό. Με ερωτεύτηκες, αν πιστέψουμε τα λεγόμενα σου. Όπως σε ερωτεύτηκα και εγώ. Ήσουν ο πρώτος που με έκανε να νιώσω έτσι. Αλλά δεν ήταν η σωστή στιγμή, όπως αποδείχτηκε. Ξέρεις, από το νηπιαγωγείο έχω μονίμως κάποιον με τον οποίο «είμαι ερωτευμένη». Αλλά δεν ήξερα πώς είναι αυτό. Αγωνιούσα πότε θα βρω κάποιον να με ερωτευτεί και να είμαστε μαζί. Φανταζόμουν το πρώτο μου φιλί μαγικό, όπως κάνει κάθε κοριτσάκι. Δε φανταζόμουν ότι θα μου έβγαινε τόσο ξινό. Όχι το φιλί, εκείνο ήταν πολύ όμορφο. Η σχέση, λέω. Δε μετανιώνω που το έκανα όλο αυτό, πίστευα ότι άξιζε και το πιστεύω ακόμη. Ήσουν ό,τι καλύτερο για μένα. Δε λέω ότι είσαι ο ένας και μοναδικός, αυτά είναι μπούρδες. Ήσουν όμως ο πρώτος που με έκανε να νιώσω κάτι τόσο δυνατό. «Η πρώτη μου αγάπη και παντοτινή» που λέει και η πολυαγαπημένη μου αμυγδάλου! Καλά, σοβαρεύομαι! Ήσουν κάτι πολύ σημαντικό για μένα. Μέχρι εκεί. Και μου λείπεις ακόμη, σαν σήμερα πέρασε ένας μήνας από τότε που φιληθήκαμε. Πρωταπριλιά ήταν! Και αυτό που ζούσα όντως μου έμοιαζε με ψέμα!  Δεν έχει περάσει και πολύς καιρός από την τελευταία φορά που σε είδα. Για αυτό είναι ακόμα φρέσκες οι πληγές. Μα θα επουλωθούν. Έτσι γίνεται πάντα και όχι μόνο σε τέτοια θέματα. Δεν είναι τίποτα σου λέω… Μια γρατζουνιά, για να θυμάμαι!

I'm not perfect... But I keep trying!

Τέλεια... Όχι, δεν είμαι για κανένα λόγο! Θα το ήθελα πολύ. Έχω κάνει πολλές βλακείες. Πολλά πράγματα που θα προτιμούσα να μην είχα κάνει. Αλλά δεν αλλάζει κάτι με αυτό. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι σωστές επιλογές από εδώ και πέρα. Σωστές σύμφωνα με τα πιστεύω μου. Γιατί το σωστό είναι έννοια αμφιλεγόμενη. Λοιπόν... Η αλήθεια είναι πως όλο γκρινιάζω. Και είμαι κουραστική. Και το ξέρω. Και βαρέθηκα. Γιατί δεν είναι το φυσικό μου αυτό. Δε μου αρέσει. Απλά δεν μπορώ πάντα να το ελέγχω. Ίσως να μη θέλω πάντα να το ελέγχω.


Το θέμα είναι πως χτες ξέσπασα. Συζήτησα με ένα άτομο που αγαπώ πολύ. Χρειαζόμουν να της μιλήσω. Με καθησύχασε. Με κατάλαβε. Μου είπε πως είχα κάνει το σωστό. Χρειαζόμουν να ακούσω από κάποιον πως είχα κάνει το σωστό. Δεν άντεχα άλλο να νιώθω πως όλη μου η ζωή είναι ένα επαναλαμβανόμενο λάθος. Έτσι ένιωθα. Όλο λάθη. Όλο οι άλλοι πάνω από μένα. Είναι κουραστικό αυτό πολλές φορές.Και ένιωθα ότι δεν έχω ζωή. Μα θα αλλάξει αυτό, είπε. Δε φταίω. Είμαι καλύτερα. Προσπαθώ. Από την αρχή. Και ξαναβρίσκω όσα είχα αφήσει. Βλέπω και τα αρνητικά όσων είχα.

Και κατάλαβα ακόμα μια φορά πόσο σημαντικός είναι ο χορός για μένα. Πάντα με βοηθάει να ξεπεράσω όσα με πονούν. Είναι η ζωή μου. Είναι αυτό που με γεμίζει. Και θα αφοσιωθώ σε αυτό. Θα γίνω καλύτερη. Και θα νιώθω καλά. Και θα τα αφήσω όλα πίσω.


Με αυτό το τραγούδι θα κάνουμε την καινούρια μας χορογραφία στο σύγχρονο. Με εκφράζει απόλυτα. Και θα τα δώσω όλα εκεί!